Deste acordo, moitos dos nosos amigos canadenses han tido moito que dicir, porque teñen unha experiencia tremenda da NAFTA (Convenio de Libre Comercio entre México, EEUU e Canadá). Por exemplo, mencionaremos un par de puntos dos que destaca o canadense Maude Barlow, que estivo na Organización das Nacións Unidas. Por unha banda, di que as débedas das familias subiron a niveis históricos e, por outro, que as ganancias das grandes empresas, do mesmo xeito que os soldos dos seus directivos, experimentaron incrementos desmesurados. Por suposto, tendo en conta que os ingresos das familias non se incrementaron.
Neste sentido, a CEOE, o Instituto de Estudos Económicos de España e a Cámara de Comercio publicaron en outubro de 2015 un informe do TTIP no que afirman que o consumo privado aumentaría un 0,98% anual e o salario dos traballadores un 0,72%. A pesar de ter un informe sobre o TTIP, tamén nos serve para o CETA, xa que á fin e ao cabo EEUU e Canadá están relacionados coa NAFTA, e abonda con que unha empresa estadounidense teña unha oficina en Canadá para alcanzar os seus obxectivos co TTIP. Por tanto, segundo este estudo, levaríanos a endebedarnos hitzarmenak.Gehigarri como o que sucedeu en Canadá, o informe sinala que a agricultura tende a empeorar; tamén empeorou con NAFTA e está claro que co CETA tamén sufriría graves danos.
Achegándonos a casa, analizando a situación actual, hai que subliñar que xa sufrimos baixadas salariais e que esas cifras poden empeorar. Díxose claramente que a materia non se crea nin se destrúe, senón que se transforma, por tanto, para que as grandes empresas suban os ingresos económicos, as cidadás e os cidadáns debemos experimentar un descenso dos ingresos. Non hai máis que ver o escrito no último informe de Elkartzen sobre o aumento da pobreza: 8 persoas acumulan tanta riqueza como 3.600 millóns de persoas, o que equivale á metade da poboación mundial, mentres que en 2010 eran 388 as persoas que a conseguían. Ademais, aínda que son moitos os cidadáns que sofren os danos da pobreza, son as mulleres as que máis teñen que soportar. Pois ben, para as empresas multinacionais CETA é unha alfombra vermella e ábreselles o camiño para facer o que queiran sen ningún tipo de impedimento, onde a pobreza tería un gran ascenso.
Por exemplo, a empresa canadense Edgewater ameazou ao Goberno de España 2015ean.Badirudi con recorrer a tribunais arbitrais privados, que en Galicia houbo tensións nunha mina de ouro e co tema aínda no aire, o CETA aplicaría facilidades millonarias para que o Goberno lles indemnice con millóns de euros. É dicir, porque á empresa multinacional non lle saíron as cousas como quere na explotación para adelgazar, os cidadáns deberiamos darlle diñeiro do noso peto.
Tanto Canadá como varios gobernos da UE, encabezados por España, teñen encima da mesa unha chea de tribunais privados similares ao citado, onde algúns xa perderon (no caso de Canadá, xa pagou 117,5 millóns de dólares ás grandes empresas). Estes xurados privados (anteriormente denominados ISDS e agora ICS) pretenden impolos por encima dos xurados nacionais e internacionais que esmagarían salvajemente os dereitos humanos e a ecoloxía.
Ante esta situación, non podemos deixar que a cidadanía as utilice como marionetas e temos que romper as cordas. O propio CETA, aínda que sexa aprobado no Parlamento Europeo e estea en marcha na temporalidade, aínda ten que ser aprobado nos Parlamentos nacionais e de varios países europeos. Por tanto, podemos quedarnos e así non permitir que uns poucos fagan o que queiran en prexuízo da maioría. O CETA está a piques de votar no Congreso dos Deputados e hai que responder á pregunta. Para iso, o próximo 3 de xuño, na concentración que celebraremos na Praza de Gipuzkoa ás 13:00 da mañá en Donostia, ás 12:30 da mañá nos pasacalles que levará a cabo desde o Sacro Corazón en Bilbao, debemos sumar a todas as mobilizacións que poidan haber, esixindo claramente aos partidos políticos que temos en Euskal Herria e que están presentes no Congreso que voten o CETA.
*Os asinantes son membros da campaña TTIP/CETA