“Grazas”, díxonos Carlos ás persoas reunidas na asemblea, “grazas polo voso tempo e apoio”. Mentres o escoitaba, ocorréuseme unha imaxe, unha area que me atormenta. Dixo "espere un momento, por favor", á comisión xudicial que chegara a desahuciar, a daquel home que abriu a xanela e puxo fin a toda unha vida de tortura, sumido na desesperación, pero cun xesto firme, sen testamento vital, que se liberou. Que é a desesperación? Nos seres humanos non hai máis que unha perda da esperanza.

Tranquilo, Carlos, a diferenza do Goberno Vasco e o Bispado de Bilbao, as persoas que loitamos pola xustiza social non necesitamos recoñecemento, porque nos alimentamos desta loita que é túa e nosa.

O Bispado recibiu dun feligreso quince pisos para que os destinase á obra social. Durante dez anos, catorce do quince pisos permaneceron vacantes. Seguramente, do mesmo xeito que ocorre co resto de bens da igrexa, a igrexa non pagará o correspondente Imposto sobre Bens Inmobles. Só nun dos pisos vive alguén. Carlos viviu alí toda a súa vida, 60 anos. Primeiro, coa nai, que foi facéndose maior e dependente, e coa irmá, a subordinada, que sempre estivo en cadeira de rodas, logo só coa irmá, e ao final só, porque a vida nos arrebata impunemente os nosos afectos.

Amaia, unha veciña de Carlos de moitos anos, asegura que Carlos levaba á súa irmá a casa polas estreitas escaleiras, porque o edificio non tiña ascensor. O patriarcado Carlos foi insubmiso e coidou de ambos, nai e irmá, até a súa morte. Si coidase ao seu pai, podería cobrar a axuda correspondente a un coidador, pero como era nai –ademais de muller, pensionista–, o Estado patriarcal considerou que o seu coidado non merecía axuda económica.

Co paso dos anos, a casa converteuse no seu segundo fogar e os seus recordos empezaron a brotar das súas gretas. Pero, que importa iso a este Bispado patriarcal que quere deixar na rúa? Absolutamente nada. Ao Bispado só interésalle a especulación da venda acordada co Goberno Vasco, coma se esa ambición non fose un capital pecuniario. A nosa institución comprou as vivendas con diñeiro público, por suposto, e dixo que as utilizará para o aluguer social –paradoxos da vida-, tras a publicación dos recordos e vivencias de Karlos e das súas 60 anos. Atopámonos coa igrexa. Dalgún lugar virá a expresión “Quítache un santo para porche outro”. É posible que o santo sexa sempre o mesmo, o santo pobre, sempre espido ao longo da historia, porque é unha igrexa aporofóbica, aliada dos poderes.

O que descoñecen o Goberno Vasco e o Bispado é que os barrios de Bilbao organizámonos contra a expoliación e a usura e que, por xustiza social, Carlos vaise a quedar.

* Marta Abiega é veciña de Carlos