Só dous meses tivemos que esperar para que a metáfora de Borrell quede no seu sitio para o futuro. Non é seguro o que lle gustaría, pero si o que calquera persoa con experiencia podía esperar. E si Borrell ten algo, ten experiencia. Sobre todo no Parlamento Europeo. Liderou a organización entre 2004 e 2007. E coñece a todos os protagonistas da revolta actual, tanto profesional como mentalmente.

Cando en outubro lanzou a estupidez do xardín europeo e da selva mundial en Bruxas, quizá xa non sabía que algúns servizos secretos europeos levaban tempo atrás, e que un xuíz belga desde catro ou cinco meses antes, investigaban sobre o ex europarlamentario italiano Panzeri, a vicepresidenta do Parlamento Europeo, Eva Kaili, etc. É o que chamaron Qatargate estafa.

Ou xa falou del? El saberao. Permite todas as posibilidades de pensar mal na investigación sen entrar en cuestións de legalidade.

Está claro, con todo, que os fieis da Edena europea (e gustaríame, entre eles, o propio Borrell) quérennos vender o conto da “mazá podre que está na cesta”. É dicir, que si non é o único caso sería raro o de Panque, Kaili, etc.

Crer, non creo que poidan crer. As pegadas, e as que coñecen o milieu do Parlamento Europeo, dinche desde hai moito tempo que moitas das que se fan e dinse son de pago. Pagos multilateralmente. A partir de aí, hai compensacións de diferentes opcións e estilos: desde os lobbies que supostamente actúan na legalidade até a modalidade que, ao parecer, utilizaban neste caso. Maletín en efectivo.

Isto lévanos ao reverso do conto da “mazá podre”. Para os amantes da bebida, a corrupción chegaría en gran medida porque ten moito diñeiro alguén/cousa que non debería ter tanto diñeiro. Neste caso, Qatar. Non vou empezar a blanquear o negocio da familia Ao Thani, pero tampouco vou facer ningún tipo de fe pola blancura de moitos que o rexeitan, coas razóns máis contundentes. Sobre todo, cando está o sancta santorum de Borrellen Edena, o Parlamento Europeo.

Vénme á cabeza, para non ir máis lonxe, aquel conto de MeK que nos vendeu Aleix Vidal Quadras, sen ningunha consecuencia... a verdade, seguro, porque aínda era moito máis feo.

Co nome de “Qatargate” xustifícase en gran medida ese pasado e, por suposto, o que quedou en silencio. Por que non “Eurogate”? Ou mellor aínda “Edengate”?