De acordo coa nosa Lei de Conservación da Natureza, os Padroados son os órganos de participación dos Parques Naturais, entre os que se atopan a aprobación dos orzamentos anuais dos Parques e dos programas de xestión. A Deputación debería explicarnos como imos poder cumprir esas competencias se se nos chama ou se esquece de chamarnos cando se acaba o ano.

A citada Lei tamén recoñece aos Padroados un total de once funcións para promover ou controlar iniciativas de protección da natureza, todas elas inútiles, mentres os responsables non manifesten ningunha intención de cumprir a lei.

É máis vergoñoso que nunha administración que nos gasta case 3 millóns de euros cada ano “na Dirección Xeral de Participación Cidadá”, e que “a gobernanza aberta e colaborativa susténtase nas novas formas de relación e colaboración entre os gobernos e a sociedade civil”, nesta Deputación que nos predica sen trabas, cos Padroados como únicos órganos oficiais de participación na Administración da Natureza.

E sobre o contido das reunións, que dicir; nos informes dos dous últimos anos que nos leron os presuntos directores do Parque, deixáronnos claro que os Parques Naturais non se xestionan para a protección da natureza, senón que, ao contrario, as iniciativas públicas non teñen outro obxectivo que sacar o máximo proveito posible aos usuarios destes espazos. Sabemos que non todo debe medirse en diñeiro, pero que sen el non se poden facer milagres. Pois os Padroados nos informaron de que dous terzos dos orzamentos que non puideron aprobar foron en infraestruturas gandeiras ou en xestión de uso público, e case un terzo en gasto de persoal. No mellor dos casos, só o 3% destinouse á investigación. Aínda que o primeiro obxectivo dos Parques Naturais é “protexer, conservar e restaurar os ecosistemas existentes no ámbito do Parque”, a Deputación renunciou a este obxectivo, a recuperación da biodiversidade non é unha prioridade da Deputación.

E non contestaban ás nosas preguntas, angustiados por esta situación! Non falemos de flora, nin de fauna, nin de hábitats, nin de ecosistemas, nin de paisaxes, nin de emerxencias climáticas, nin de patrimonio natural ás nosas autoridades. Están a asinar Tratados Verdes na Unión Europea. Á dirección de Desenvolvemento Rural da Deputación non se lle ocorre pensar que investir na protección e recuperación da natureza é necesaria para a recuperación económica, nin cando, como demostrou a crise do COVID-19, volveuse máis necesario que nunca ter unha contorna saudable. Non queren entender que se non se recupera a biodiversidade, ademais do patrimonio natural, perderemos oportunidades para facer fronte a este tipo de crise.

Tal e como se recolle nos tratados europeos, quen recoñece a importancia da natureza para o benestar físico e mental, así como a capacidade da nosa sociedade para facer fronte ao cambio global, as ameazas para a saúde e os desastres. Ou que necesitamos que a natureza estea presente na nosa vida. Nun momento no que cada vez se están facendo máis belas e profundas sesións para a protección da natureza no noso Continente, quizá nós esteamos equivocados ao pensar que somos europeos.