Hai videoxogos de todo tipo, como Super Mario Bros, Fornite, Candy Crush saga ou Unha vez ao día. Algúns máis claros, outros máis inconscientes, pero todos son videoxogos. Tendencias do mercado dos Videoxogos realizadas por Ipsos, empresa de estudos de mercado: Segundo o estudo EU5&España, 22 millóns de persoas consomen videoxogos no Estado español. Ademais, a media de horas e once minutos á semana é de oito horas e media. Vinte e oito minutos máis que en 2023 e dous millóns de usuarios máis. Ademais, conclúese que o uso aumentou, sobre todo entre os 35 e os 64 anos. “Cando falamos de videoxogos parece que estamos a falar só de adolescentes, pero tamén xogamos os adultos”, dixo Julen Linazaroso, membro de Macsonrisas.

Linazasoro ofrece, entre outras moitas cousas, conferencias sobre educación dixital. Recentemente estivo en Arizkun (Navarra) falando de saúde mental e pantallas: “As pantallas entraron tanto na nosa vida, que consideramos normal pasar dúas ou tres horas ao día diante das pantallas no tempo libre. Hai moita xente que ten este problema e parece que é normal, pero desde hai anos a ciencia di que o uso abusivo e precoz é un problema de saúde pública”.

Segundo datos facilitados por Linazaroso, o 4% das persoas que practican videoxogos no mundo, é dicir, 60 millóns de xogadores, desenvolven a adicción ao xogo. Os indicadores asociados á adicción son: estar sempre pensando nos videoxogos; síndrome de abstinencia –ansiedade, tristeza, etc. que xera non xogar–; sentir só que estás ben cando xogas; desenvolver tolerancia á dopamina; querer xogar cada vez máis tempo; querer limitar o tempo, pero non conseguilo; perder o interese por outras cousas; fallar no traballo ou na escola; e xogar para escapar das emocións.

Segundo explicou, están deseñados para desenvolver a dependencia e, aínda que a maioría son ou parecen gratuítos, teñen compras internas: “Todos os videoxogos han interiorizado as técnicas do casino, que é a forma máis efectiva de gañar diñeiro”. No caso dos videoxogos, ás veces pódese pagar con diñeiro real e outras con moedas virtuais. Os primeiros días funcionan “ben”, pero aos poucos retárdanse.

En consecuencia, para poder avanzar no xogo é necesario introducir diñeiro real ou virtual: “Para ingresar diñeiro virtual temos que xogar máis horas, por exemplo, facendo misións especiais ou mediante bólas de premios. Si entras dous días seguidos danche un premio, por exemplo, si estás sete días seguidos danche aínda máis bólas de recompensa e así. Entón, empúxannos a xogar todos os días”. Outra técnica son as caixas de presas. Estas caixas teñen un determinado valor económico, pero á hora de pagalas, o que atoparás dentro pode ter un prezo maior ou menor que o abonado: “Isto non se considera unha aposta, porque entre as posibilidades de ter unha aposta ten que haber unha opción 0. Por tanto, si non se modifica a lei, nos xogos de maiores de 3 anos hai estas caixas”.

Medidas de prevención

Ademais, engadiu que este tipo de xogos están a provocar un aumento rápido da dopamina. Segundo os estudos, o exceso de exposición a este tipo de estímulos provoca cambios estruturais no cerebro. Tamén se pode desenvolver a tolerancia á dopamina: “Para conseguir o que sentiamos ao principio, cada vez necesitamos máis dopamina. Pero ao mesmo tempo, como o cerebro tende a manter o equilibrio, libera outra sustancia para diminuír a euforia. Entón, cando xogamos, a dopaxe non nos afecta tanto, pero si o fai a outra sustancia, e cada vez sentímonos peor. Ao final, necesitamos aquilo que perdeu a capacidade de sentirnos ben, porque si non nos sentimos peor”.

Linazaroso explicou que a medida preventiva máis eficaz é a de limitar o uso destes vehículos. Pero para iso cre que, máis que pór un número de horas, é máis axeitado que o tempo de lecer: “Teño tres horas, e si nese tempo fago moitas cousas, entre outras cousas, non hai ningún problema. Pero se paso máis da metade dese tempo nos videoxogos, estou a facer un uso abusivo”.

Un uso excesivo pode provocar insomnio, cambios de humor e irritabilidad e aumentar a depresión. O xogo pode levar a illar á persoa e a perder a percepción do tempo que pasa xogando. Tamén pode influír nas relacións: “Quen teñen adicción aos xogos non acaban a universidade, si están casados sepáranse, quedan no paro e o ambiente de casa empeora”. Subliña que cando o problema aumenta é importante pedir axuda profesional: “Por unha banda, para traballar cousas que nos levaron a xogar moito tempo. Doutra banda, para facer fronte á dependencia que desenvolvemos”.