Non só se moven dunha escola a outra, senón que se moven dunha clase a outra no mesmo centro, e son moitas as persoas que sofren acoso as que teñen que cambiar. Moitos apostaron por esta “inxustiza” e polas palabras do director nas redes sociais, pero a sombra desta “solución” foi posta de manifesto por algúns: por unha banda, o bullying é a miúdo un fenómeno colectivo, non é o único agresor, senón o acoso protexido polo grupo e o ambiente contaminado; por outro, ás veces está tan engreído que para a vítima escoitar é máis que un castigo é cambiar de escola, porque hai que hai que hai que hai que facer fronte ao que hai que ao que é un problema ao que hai que hai que hai que é atacar.

A maioría está de acordo en que os protocolos anti-bullying fracasan a miúdo e que o foco debe porse no agresor: algúns cren que no canto de cambiar de escola algunha sanción sería máis eficaz (facer algún servizo á comunidade, mandar unha semana a casa…). Outros din que o que se necesita non é o castigo, senón o traballo: ir á raíz do problema e profundar nas actitudes e situacións do agresor, porlle cara a cara con el, si é necesario con orientador, psicólogo, servizos sociais... Con todo, unha correcta elaboración adoita requirir tempo e recursos.

E os pais que din?

Non só no agresor, moitos tamén pon o foco nos pais, xa que a intervención dos familiares é decisiva para influír na actitude do alumno que se está acosando. Dito doutro xeito, aos pais correspóndelles asumir a responsabilidade de tentar cambiar a conduta deste mozo, di algúns.

A pesar de todo, a prevención e as estratexias a longo prazo deberían ir máis aló das decisións conxunturais cando o caso estoure, falar de situacións de acoso e dos diferentes roles que interveñen nelas (como fai o método Kiva) e falar de interacción en clase (como na ikastola de Oiartzun), co obxectivo de construír relacións sas.