“Chegounos o momento de propostas valentes, integrais e nobres (…) para que Euskal Herria volva entrar entre as revoltas do mundo”, afirmou a amiga Hartu López Arana no seu artigo de opinión “Por unha agresión eficaz” publicado en xullo de 2018 na revista ARGIA. Pasaron seis anos desde entón e preguntámonos: O País Vasco meteuse de novo entre as revoltas do mundo? E, por outra banda, en que está a sublevación do mundo?
O mundo atópase inmerso na maior crise dos últimos anos, froito das políticas destrutivas levadas a cabo por responsables do capitalismo que participan directa ou indirectamente no “World Economic Forum” que se reúne en Davos, Suíza. De feito, cando os principais medios baixo o seu control informan sobre o estado do mundo, parece que se refiren ao tempo, coma se o que lle está pasando ao mundo fose natural, ocultando ou blanqueando continuamente a súa preocupación.
O que si se viu nas reunións de Davos é que o modelo integral que o capitalismo impuxo pola forza no mundo nas últimas décadas está esgotado, mesmo para eles. Até agora, o capitalismo non ten futuro e os toleados camiños de ilusión que lles abriu a caída do muro de Berlín tamén chegaron ao seu punto álxido. A tese e a fonte da acumulación de beneficios sen fronteiras secáronse e, en consecuencia, o mundo está a cambiar radicalmente no medio de millóns de traballadores, mulleres, mozas, migrantes, pobos, nacións sen Estado e resistencia e explotación suicida da natureza. Aí é onde se sitúa a situación que vive o mundo na actualidade. A traxedia que vivimos é proporcionada á gravidade da crise global, e a resposta que temos que dar debe ser exactamente igual si queremos seguir vivindo: o alzamento do mundo.
O problema é de todas as persoas que temos unha visión anticapitalista e anticolonialista do mundo e, si realmente enfrontámonos ao proxecto de capital, estamos a ver cal é a resposta: todas as modalidades de guerra ou o proceso xeral de asimilación
A xornalista libanesa, antropóloga e militante de esquerda Leila Ghanem, no seu discurso “A situación en Oriente Medio” (A situación en Oriente Próximo), pronunciado en Madrid tras o bombardeo de Líbano e o asasinato de Hassan Nasrallah, declarou claramente que o que está a facer contra Palestina non é un bloque cambiista, senón unha visión do mundo. E o mesmo podemos dicir doutros pobos que viven a guerra en todo o mundo, aínda que con características diferentes, como Líbano, Siria, Irán e Iemen, pero tamén Venezuela ou Cuba. O que está a suceder en Ucraína ou o fortalecemento dos BRICS non son máis que o reflexo dese choque. Para facer fronte a este ataque global debemos contextualizar o novo alzamento do mundo que se está consolidando no planeta, como xa vimos nas eleccións de Sri Lanka. Pero para ver esta sublevación do mundo, non podemos deixar de tirar as lentes que nos puxo o Bloque Occidental e aprender a mirar o mundo coas nosas lentes.
Son, por tanto, os novos plans do capitalismo para o mundo os que están en xogo. Por iso queren acabar cos principais focos de resistencia que poden dar a batalla máis grande e ser unha alternativa de modelo. O problema, por tanto, é de todos os que temos unha visión anticapitalista e anticolonialista do mundo e, si realmente enfrontámonos ao proxecto do capital, estamos a ver cal vai ser a resposta que imos recibir: todas as modalidades de guerra ou o proceso xeral de asimilación.
Si este é o contexto mundial, Euskal Herria debe sumarse ao novo alzamento do mundo que se está consolidando en todo o planeta. Pero iso esixe reverter a política convencional que se fortaleceu e expandido no noso país nos últimos anos. Non seduciremos ao inimigo, non o convenceremos, non hai un terceiro camiño. Ante o proceso progresivo de asimilación que vivimos, debemos converter as estratexias populares de desobediencia civil e movemento social en eixos, fortalecer o poder popular, articular o espazo anticapitalista vasco. Será duro, pero é máis duro ver todos os días como nos están desaparecendo a través do proceso de asimilación que se está desenvolvendo.
Preparémonos, quitémonos as lentes que nos puxeron, pongámonos as nosas, e entón darémonos conta do diferente que é a realidade cando nos miramos coas lentes de oprimir ou de oprimir... De non facelo así, conducirannos sempre de maneira equivocada, aínda que moitas veces non nos deamos conta. Ante o proceso de asimilación que estamos a vivir, pois, traballemos tanto a resistencia como as posibilidades de desenvolvemento de modelos alternativos. Mentres esteamos de pé, poderemos facelo, despois será demasiado tarde. Volvamos introducir Euskal Herria na sublevación do mundo.
Joseba Alvarez