Emmanuel Macron, elixido presidente da República Francesa, tentou catalizar o chauvinismo francés restablecendo o atabismo do Grandeur. Esta doutrina dicía que combinaría o culto á independencia económica, política e militar de Francia co fortalecemento da misión nacional e da cultura francesa no mundo.

Con todo, a aparición da pandemia de COVID, unida ao conflito de Ucraína, puxo de manifesto a inquietante dependencia dos países occidentais das ordes da OMS e da EE.UU., coa conseguinte perda de poder decisorio por parte das institucións europeas e a submisión total ás ordes xeopolíticas norteamericanas, convertendo a Francia nunha potencia irrelevante na nova cartografía xeopolítica 2.0 da Guerra Fría.

En política doméstica, a petición da Patronal francesa (MEDEF) e coa oposición dos principais sindicatos franceses (CFDT, CXT e FO), o goberno de Macron propuxo atrasar a xubilación a 64 anos en 2030, un mísil na liña de flotación da idiosincrasia francesa, cuxo imaxinario colectivo incluiría o dereito á xubilación temperá como recompensa do seu esforzo.

Ao mesmo tempo, a perda de poder adquisitivo dos traballadores como consecuencia da forte inflación e do empobrecimiento perverso das clases medias, incrementaría a ruptura social do país, o que obrigaría a amplas capas de poboación a depender só do ben.

Como consecuencia de todo iso, radicalizaranse os antigos sindicatos aburridos e subalternos (CXT, CFDT e FO). Os conflitos laborais desencadearanse con frecuencia e para o 19 de xaneiro producirase o bautizo de lume na seguinte folga xeral convocada polos sindicatos e os partidos da oposición.

Tampouco se pode descartar a inclusión de grupos antisistema que poderían corrixir as sucesivas revoltas dos alumnos para reeditar o Maio do 68 e condenar a figura de Macron ao ostracismo político.

Germán Gorraiz López, Analista