- Aitzol Uriarte Ibarzabal de Mallabia está detrás dos iogures do caserío Estakua: “O meu pai e a miña nai sempre tiveron vacas de leite en casa, e aínda que eu xa traballei noutros traballos, hai dous anos e medio decidín iniciar esta actividade”. Antes os pais tiñan máis vacas, pero hoxe en día Uriarte traballa con dezasete cabezas. O gando mantense libre nos pastos, e aínda que parte do leite véndese ás empresas externas, con outra parte fai iogures en casa e comercialízaos directamente.
Nos últimos anos o leite que producían os pais vendíase ao exterior, pero Uriarte pensou que coa transformación en casa conseguiría unha maior rendibilidade, e así empezou a facer iogures: “Puxemos o foco de transformación no caserío fai uns cinco anos, cando no parlamento, ademais do rexistro sanitario, aprobáronse normas máis flexibles e adaptadas ás pequenas producións”. Desta forma, cun investimento non tan importante, o mallabiano logrou cumprir con todas as condicións sanitarias para o proceso de transformación e, desde entón, produce uns 800 litros de iogur ao mes.
O produtor cre que si non tivese a flexibilidade suficiente para facer un espazo de transformación, lanzouse por outro camiño. “O rexistro sanitario esixe grandes investimentos, porque non está adaptado a pequenas producións. Si obrigoume a iso, tería que pór unha gran cantidade de diñeiro, e iso supón un gran risco”. De momento só fai iogures, pero no futuro tamén quere empezar a vender leite en botella: “O proxecto avanza aos poucos e con pequenos pasos, porque o traballo diario quítanos moito tempo e moita forza”.
No camiño da agroecología
O obxectivo de Uriarte é dar pasos cara ao modelo ecolóxico nos próximos anos: “A intención non é só obter o certificado. Dicimos que no camiño da agroecología nunca se chega ao obxectivo, porque sempre hai algo que mellorar”. Pois ben, o reto do produtor é profundar nese camiño. Con todo, desde que puxo en marcha o proxecto esforzouse por traballar desde o respecto ao medio ambiente e aos animais: as vacas pastan mentres o tempo permítelles –este ano estiveron fóra até a véspera de Noiteboa–, aliméntanas con pensos sen transxénicos e non usan antibióticos.
O mallabiano prioriza a venda directa ao mercado dos iogures: “Vendemos o produto no propio caserío e en pequenos comercios dos pobos de ao redor, polo que temos unha relación moi próxima cos clientes”. Tamén son levados aos grupos de consumo da zona e están relacionados cos movementos que se están producindo ao redor da alimentación e a agricultura.