Desde novembro até o verán seguinte, durante oito meses, oito euskaltzales reunímonos cada semana ao amparo da asociación cultural Euskal Secretaría-Cultura, na sala que lle preparaba a recentemente creada Enbata, na rúa das Cordelias, 14, no piso superior da Imprenta deas Cordeliers.

Quen eramos: Desde o PNV Jesús Solaun e Telesforo Monzón, desde ETA Eneko Irigarai e Txillardegi, desde Enbata eu, ademais o tres curas francos que traballaban na liturxia vasca: Andiazabal de Urruña, Jean Hiriart de Urruty e Roger Idiart de Azkaine.

En xeral, catro euskaltzales de Hegoalde e outro catro de Iparralde, quizais grazas ao lugar principal que o labortano ocupou durante moito tempo na literatura vasca.

Para iso, Txillardegi tomou a iniciativa. Foi el quen nos reuniu, en base a dous alicerces: por unha banda, os partidos vascos, por outro, os novos sacerdotes labortanos que falaban da liña aberta polo Concilio Vaticano 2.

Todo o traballo emprendérao el, porque xa empezara a pensar no tema, e ademais era o que tiña máis aptitudes entre nós.

Como membro correspondente da Academia da Lingua Vasca, tentou empuxar a Euskaltzaindia, polo menos dúas veces por carta, pero en balde: para iso non había maioría, porque moitos dos pombais de boa idade non estaban dispostos a moverse.

Descorazonado, pois, pola vía oficial, Campanilla tomou un carreiro, tan débil como audaz, que debese ter éxito inesperado. Seguramente contaba con argumentos sólidos e fundamentos.

Para levar a cabo o traballo deste oito meses, celebramos o Congreso de Baiona os días 29 e 30 de agosto de 1964, sábado e domingo pola mañá, sempre na sede da Secretaría Vasca, no primeiro piso do 14 de Cordelia, e os acordos foron os seguintes: 1- Escritura, grafía 2- Declinación 3- Dous axudantes de Aditza (son e teño) no catro tempos principais 4- Un pequeno dicionario de palabras que debían tomar a letra ou a letra H.

Máis tarde, no verán de 1968, Koldo Mitxelena asumiu a dose de Baiona como bautizado e, en principio, fixo aceptar a obra de Txillardegi a Euskaltzaindia. Si Hots Txillardegi é o pai do eúscaro unificado, Mitxelena é o padriño e o pasteleiro do eúscaro batua: si era necesario ese interlocutor para que se lle recoñecese especialmente entre os viveiros nacionalistas, polo menos para tranquilizarlle un pouco máis pola contra; conseguiuno grazas ao seu prestixio, que lle inspiraba un gran aprecio, por unha banda como excombatiente, e por outro como lingüista sabio. A cada un o seu.

Obviamente, Euskaltzaindia non se parou niso: traballou continuamente e sempre na mesma liña, con todos os seus axudantes nas comisións, nas diferentes seccións da lingua: gramática, onomástica, atlas, vocabulario…

O dicionario de Batua recolle as palabras literarias de todos os dialectos: xa apareceu máis de corenta mil, e así nos ofrece un eúscaro extenso, aberto, especialmente aos escritores. Falamos de eúscaro escrito, porque ese é o camiño que tomamos para a unidade, e sempre seguimos. Hai moito por facer, pero se empezamos por aí, onde estariamos hoxe, como dicía Leizarraga, con diferenzas dun pobo a outro, e case dunha casa a outra…

Esta noticia foi publicada por Enbata e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.