A devastadora tendencia ao negocio co cemento non cesa en Berango, e neste momento estamos a vivir dous momentos importantes. Por unha banda, establécese a data para o baleirado forzoso de Otxantegi: 23 de novembro. Doutra banda, o procedemento de inicio de obras na parcela Otxandategi introduciuse nun momento crucial a mediados do verán: o reparcelamento. É dicir, o proceso de distribución entre propietarios e concello do rendemento económico previsto coas obras.

Nestes casos, o que obtén o maior rendemento é o que ten a porcentaxe de toma de conciencia para exercer a maior presión, o que ten diñeiro para pagar o avogado máis caro, e o que paga ao que ten coñecementos para aproveitar os trucos: A familia Aguirre Lipperheide. Os Aguirre e Lipperheid son propietarios de máis do 70% das terras de Berango, propiedade que ao longo dos séculos serviu para recadar fondos de todos. Nos últimos vinte anos, o rendemento obtido pola propiedade destes terreos nos plans e negociacións de construción en Otxantegi creceu polo menos sete veces. Con estas obras espérase alcanzar os 30 millóns de euros (30.000.000, si), só por herdar a propiedade duns terreos fértiles/fértiis. Especulación cunha zona respiratoria como Otxantegi. Forman parte dun lobby, os terratenientes clásicos. E con eles, empresas e promotores de edificios como Amenabar.

A especulación non sería posible sen a complicidade do goberno municipal de Berango. Por que non favorecen o aluguer social? Por que as VPO ao mínimo? Porque esas vivendas non dan diñeiro. Ante os beneficios da familia Aguirre Lipperheide, o goberno municipal de Berango parece estar en prevaricación, é dicir, ignorando. Para que? Un 15% dese negocio para conseguir un trin co que ademais non se impulse un modelo de vivenda digna. Están a dar cumprimento ás leis, ofrecendo faragullas ao pobo e levando a cabo unha destrución ecolóxica inmutable. Son ecocidas e tan prudentes que nas alegacións do reparcelamento puidemos argumentar que non alcanzaron o mínimo de VPO.

Estes pelotazos pagámolos todos. Perda de oportunidades para construír vidas habitables, perda de saúde, perda de biodiversidade, perda do dereito a unha vivenda digna. Este modelo urbanístico imperante no País Vasco é inaceptable. Non faltan as casas (as vivendas buxán son polo menos 275.000 en Euskal Herria), as casas están cada vez máis caras. Necesítanse outras políticas públicas, en beneficio do pobo e dos traballadores, e non dos terratenientes e as grandes empresas.

Nós somos obstáculos para eles, desde a nosa presenza e reivindicacións até a alegación exposta. E así imos seguir sendo. Defende a Terra! Non toque Otxantegi!

Grupo de Defensa do Solo de Berango