- Recoméndase ás persoas con autismo que saian a pasear cun pano ou distintivo azul para que non lles insulten nin persigan a través de xanelas e balcóns.É unha recomendación moi ben intencionada, pero hai que acender todas as alarmas do bo sentido. A isto hai que sumar os ataques inxustificados; o último, especialmente dramático, produciuse no barrio de San Francisco de Bilbao. Estes ataques son levados a cabo por policías de diferentes cores que a miúdo os aplauden e animan desde xanelas e balcóns. Por tanto, debemos recoñecer que estamos ante un problema real.
Nestes duros momentos da crise sanitaria, estamos orgullosos da actitude solidaria de miles de traballadores e traballadoras fundamentais para o coidado da vida, para facer fronte aos riscos das tarefas de coidados, limpeza e desinfección. Cando sinalamos con agarimo e aprobación aos miles de voluntarios que colaboran, ao mesmo tempo, temos que mostrar a nosa indignación ante todas esas insolidaridades e actitudes totalitaristas.
Esta crise sanitaria débenos levar a repensar a vida, a repensar o noso modelo de relación. É hora de construír modelos de vida solidarios; de interactuar coa vida e as persoas no centro; desde o respecto aos demais, desde a empatía co que sofre, desde o sufrimento pola propia situación ou, como na maioría dos casos, por razóns externas, pola inxustiza social. O modelo capitalista de sociedade introduciu o sentimento individualista na sociedade. Debemos facer fronte a este sentimento e debemos superalo desde o colectivo, porque desde o colectivo e desde a unidade de clase poderemos facer fronte a unha política que desde a individualización xustifica a privatización e a negación do ben común.
"Esta crise sanitaria tennos que levar a repensar a vida, a repensar o noso modelo de relación. É hora de crear modelos de vida solidarios, de interactuar coa vida e as persoas no centro"
É o momento de que as actitudes fascistas e totalitarias formen parte do pasado, herdeiras da cultura do Estado opresor, policial e militarista que tanto se animou estes días. A crise sanitaria non pode servir para xustificar a orde da forza, a crise non pode xustificar unha institución militar que recolle un terzo do que se destina á sanidade segundo datos "públicos". A crise debe servir para centrar a nosa atención na necesidade de defender o esencial e o necesario, no que nos axuda a vivir.
É o momento de que a razón venza a forza e a histeria colectiva, de mirar á lúa; non é o momento de mirar ao dedo "acusador" que nos sinala.
Sempre sobraron chibatos de balcón que non ven máis aló do seu embigo, e gorilas que, escondidas tras unha placa ou un uniforme, afloran o seu peor instinto, agora máis que nunca. Quen merecen o noso verdadeiro rexeitamento son as súas actitudes e todas as que a representan.
Un abrazo de “pano azul”.