Á conta dos socialdemócratas, dos que se comportan como mornos, dos burócratas e, en xeral, dos que buscan o benestar persoal, dixemos moitas veces que “nacemos para moitos ver aínda” entre nós en debates internos sobre a política conxuntural xeneral e particular e sobre a liña política a desenvolver. Aínda que se consideren vascos, irlandeses, vasco-españois ou como talles.

Nun breve espazo de tempo, falaremos dun "proceso de paz". En Euskal Herria, polo menos para finais de 2009, dábannos por suposto que a loita político-militar estaba desfasada, e que esta era a principal razón e contradición para non avanzar no proceso de liberación nacional e social, polo que era xusto deixar o monopolio da violencia en mans do Estado (o capital) e que a sociedade vasca adulta debía abordar unha dinámica de desobediencia.

A través desta dinámica conseguir o que até entón non fora capaz de lograr o Movemento de Liberación Nacional Vasco nos últimos 60 anos. É dicir, e para non dicilo todo de golpe, conseguir os principais obxectivos de liberación nacional e social a través do máxico pau da democracia, a democracia do sistema que nos ocupa e explota.

En resumo, nada de desobediencia, nada. Velaquí o apoio ao PSOE-GAL e os acordos coa burguesía vasco-española do PNV sobre o preámbulo do novo pacto autonomista español, aínda que non se pode conseguir o Estado Socialista Vasco, e todo iso en menos de dez anos.

Así mesmo, para refrescar a nosa memoria mencionaremos a estratexia de negociación fracasada (presuntamente un terreo xusto de intervención, pero no noso caso moi deteriorado por Francia e España) e os continuos esforzos por españolizar e franciscanos da dereita dunha das poucas fortalezas revolucionarias que quedaban na Europa occidental nas últimas décadas. É dicir, vivimos en democracia, podemos votar libremente e moitos reciben un bo soldo. Pero a verdade é que a democracia é a lei que nos ocupa e explota, e ademais de non ser libre, temos diñeiro xusto ou estamos en peor situación.

Unha e outra vez lembraremos o mesmo, non hai futuro libre para a nación oprimida, si tómase como base a lexislación do opresor. A clase capitalista nunca construirá instrumentos de guerra (Estado, sistema económico, partidos, sindicatos, medios de comunicación, etc.) si non é para protexer os seus intereses, a súa lexislación e a súa democracia nunca terán en conta aos oprimidos e explotados. Estamos a falar do pobo traballador vasco. Do mesmo xeito, nunca permitirá que nas súas institucións (nin no exterior) os traballadores vascos sexan donos do seu futuro, nin sequera dunha boa maneira.

Desgraciadamente non contamos nada novo. O maior problema da Esquerda Abertzale Oficial e Reformista é que quen se autodefine non sabe até onde chegarán as súas estruturas políticas: onte con Obama e hoxe con Trump, o POUSE-GAL considérase da esquerda española, o PNV é necesario para chegar a acordos de fume. Hoxe en día, no que se refire a intervencións, pactos, alianzas, a súa función, xustificacións... EH Bildu actúa como unha parte máis do sistema francés ou español.

Así mesmo, desgraciadamente, os que facemos esta crítica temos un problema de posicionamento, así que nos está custando saber de onde vimos, como chegamos a esta situación e cales son as nosas perspectivas. Ao noso xuízo, entre os revolucionarios que tiñan posicións de clase e que tiñan, impuxéronse posturas equivocadas, é dicir, avanzar todos xuntos como un pobo oprimido. Con todo, ao final estivemos e estamos ao abrigo da pequena burguesía vasca, e tamén, ao abrigo de todos os burócratas e oportunistas que quixeron participar no banquete. Esperemos que non se repitan os erros cometidos no pasado.

Así as cousas, e tendo en conta o título da citada conferencia, “reinserción dos presos políticos” e “proceso de paz”, é de agradecer que se quite case todo o disfrace e que as crenzas aínda máis contundentes vexan claramente o conxunto entre: "Sortu Bidea, reinserción social, presos políticos e proceso de paz".

A quen aínda non reaccionan dialécticamente ante este macabro desastre político, humano e ético dirémoslles: Que significan a nivel internacional as reinsercións, Sortu Bideak, os procesos de paz...? Pois a submisión dos sublevados co Estado ocupante e opresor ou coa actual ditadura do capital.

Aquí non hai un proceso de paz, senón un proceso de loita, e trátase de conformar agora un movemento socialista e revolucionario de liberación nacional vasca cunha clara posición de clase, xa que 60 anos despois o obxectivo principal segue sendo o mesmo: Constitución do Estado Socialista Vasco.