O programa desta semana clasifícase na categoría de television no Campionato de Bertsolaris. Estamos a vivir un momento de transición: Chegou á metade do concurso con Bago!, pero como saben os bos maratonianos, agora empeza o máis difícil. Que hai que chegar até o final, e non me refiro precipitadamente aos competidores, senón aos espectadores. Si: a paciencia acábasenos. Cinco programas, cinco, e Xabier Saldias segue sen soltar as bágoas.

Os millóns de vascos que seguimos o programa deixáronnos un fío pendente neste último, pero nada no final. Póñoo nun principio de artigo, porque quero dar un servizo público aos lectores, coa esperanza de que aqueles que non puideron ver o mércores pola noite non se vaian, nunha alegre corrida á web de EITB, pensando que é imposible chegar a este minuto do partido sen que suceda o que todos esperamos.

Eu xa non sei que pensar: ou o dono do bigote máis quente do Urola é capaz de chorar tántricamente –xa sabedes, como esas eyaculaciones de merendola, que se fan cara a dentro– ou este ano recortáronlle o contrato e non se meteu no trato como unha madalena. E si foi así, é un erro por parte da produtora. De feito, un programa como o de hoxe non se pode salvar con sucedáneos: Os cameros e coreografías de Sardui ou a exhibición de “Tolosaldeko English” de Angel Alkain, bo, non están mal, pero é como sacar gulas na cea da véspera de San Sebastián e pensar que a xente non vai decatarse.

Por tanto, un programa de transición poida que sexa o día no que o nivel medio da competencia sexa máis alto e as vergoñas dos coach estean por encima da media. Jokin Doral fixo un show é-pek-ta-a-rra cantando Human no Rag'n'Bone Man e gañou con xustiza a gala. O importante é que non esquezas que Doral comezou o programa como olloki. Tendo en conta a formulación clasista desta edición, este triunfo pódese comparar co momento no que os soldados do exército vermello montaron a bandeira soviética no Reichstag. Pero aínda queda moita guerra por facer: alén da moeda, Noelia foi enviada de novo ao duelo e confírmase a teoría da guerra civil entre os olfactos que promove o programa. De feito, hoxe o sufrimento volveuse máis cruel, xa que Arnatz caeu no duelo, cantando unha soa vez e saíndo á rúa.

É inaceptable. Están a tensar demasiadas cordas e cando alguén fai iso, sabemos o que pode pasar: ao final Olasagasti non quererá un sokasalto.

No entanto, tamén se aprecian indicios de que as cousas van cambiar. Por primeira vez Andoni Ollokiegi utilizou publicamente a palabra “rebelión” e fixo entender en Twitter que a próxima gala vén “bonita”.

Tentarán derrocar ao xurado? Volverán os concursantes eliminados tal e como Lenin regresou de Helsinqui a Petrogrado?

A atención informativa, sen dúbida, dedicarémola a esta cuestión durante toda a semana que vén, pero mentres tanto, aínda que sexa brevemente, gustaríanos mencionar outro tres temas da última gala.

Un: Estou a empezar a sospeitar que Iker Villa é o Triángulo das Bermudas deste programa. Os concursantes que teñen a mala sorte de andar á súa ao redor, como atraídos por un imán, comezan a achegarse ao duelo nunha caída libre en forma de espiral. E ás veces conseguen salvarlle, como hoxe Iker Gurrutxaga, pero a ver quen é o valente que quere vivir con esas angustias. Demasiadas malas opcións sobre a táboa: Unha canción de Dire Straits, un repertorio que nunca debería ser recuperado en ningún momento, por Deus, e que, sendo tan asssable como a canción, é unha posta en escena hiperactiva por parte do coach. Non podía saír ben.

Dous: En Wikipedia tiven que comprobar se Mark Knopfler e Elton John aínda están vivos. A resposta (tatxan-tatxan) é afirmativa en ambos os casos, por suposto no sentido físico; no musical, é lexítimo preguntar si o cantante de Dire Straits estivo algunha vez con vida. Pero agora quero falar de Sir Elton John, porque Anxo Alkain volveu a aparecer vestido coma se fose el. Tamén se puxo nese papel na edición do ano pasado e, non sei, creo que lle conviría saír dese campo de confort, á fin e ao cabo, esta é a televisión, non porque no último momento decidas saír de esmorga porque decidiches sacar o carnabal que che sacas co disfrace que compras en Afed.

Tres: Maria Amolategi e Aitzol Barbarias interpretaron Wake me up de Amici, que foi a canción máis escoitada do día. Non entrarei a valorar o seu performance, porque se viron cousas máis importantes na pantalla. A canción ten un momento de subidón, un típico estupor. Pois ben, co primeiro golpe do bombo, varios membros do xurado de coach bailan coma se estivesen nun rave. Por favor, tranquilicen un pouco o seu entusiasmo, á fin e ao cabo trátase de elixir un actor dunha serie infantil e hai que dar un bo exemplo aos nenos; non convén que os menores imaxinen que a xente que xa ten unha edade xa o fai con M tamén os mércores.

Oh, por certo, a botella de Jäger queda moi bonita como maceta e estou cargado de enerxía neste momento.