A maioría dos adolescentes que practican a autolesión mediante cortes ou queimaduras corporais, golpes contra algo, mordedura ou crispación... non se quere facer dano, senón todo o contrario: é unha forma de liberar a dor emocional, a dor física sérvelle dalgunha maneira para cubrir a dor máis profunda e regular o sufrimento, funciónalles como escape cando están superados emocionalmente. Así o afirman os expertos. Pode ser unha angustia ou unha resposta puntual á tensión producida por unha situación (por abandono do noivo ou da noiva, por un exame...) ou unha tendencia á rutina e repetitiva (aumentando o risco).

A pesar de que o perfil máis estendido son as mozas de 15 a 19 anos, desde a pandemia o número de mozos autolesionados aumentou considerablemente, e a novidade é que non son pacientes con patoloxía mental senón que son cada vez máis novas.

“A ninguén lle gusta sufrir e sentir emocións negativas, pero a medida que imos cara ao adulto imos desenvolvendo mecanismos cognitivos para relativizar e asimilar o sufrimento, e como na adolescencia non están tan desenvolvidos, buscan alternativas de escape ao sufrimento -di o psiquiatra entrevistado nO Salton-. Tamén é unha forma de comunicar que estás mal: cando non poden pór palabras ao que senten, exprésano a través do corpo”.

Que facer e que non facer

NO Salton tamén se reuniron consellos de profesionais para saber que facer no fogar ou na contorna: non dar opinións sobre as autolesiones, nin expresar reproches ante o que se está facendo, nin mandar que se mostren feridas e manchas (é moi común entre os pais, pero para algúns é moi privado), nin prohibir ou dicir que non se repita, nin sentirse culpable nin culpable, nin chamar a atención. Si pregunte que preocupacións ten e como sente, escoite e envíe que está para axudarlle, que dá importancia ás súas emocións, que non se transmitiu un fracaso e que se vai a solucionar a situación.