De luns a venres, catro enfermeiras e dous auxiliares de enfermaría asisten polas mañás e cada auxiliar de enfermaría ten ao redor de nove pacientes. “O momento máis crítico é á primeira hora da mañá, porque temos que facer moitas cousas, pero non podemos espertarnos moi pronto porque queren durmir”. Pola tarde, ao ter menos traballo, hai catro enfermeiras e tres auxiliares de enfermaría. “Estabamos os dous primeiros auxiliares de enfermaría, loitamos moito por conseguir o terceiro”. Pola noite hai dous.

Denuncia que os fins de semana hai menos, tres pola mañá e dous pola tarde: “Os fins de semana o volume de traballo é o mesmo, pero estamos menos traballadores e iso xera moita tensión, cando traballo os fins de semana sempre vou con medo”. Recalca que están a traballar constantemente e que traballan coa sensación de que non chegarán: “Tentamos que as cousas que afectan directamente aos pacientes non se atendan primeiro, pero iso fai que se acumulen cousas”. Indica que o traballo acumulado afecto aos compañeiros que traballan na seguinte quenda.

Di que os pacientes “normalmente” danse conta da situación, polo que teñen “moita paciencia”: “Algúns se enfadan e fálannos mal porque teñen moita dor ou porque teñen necesidades moi necesitadas”. Considera que para que a atención aos pacientes sexa “boa” hai que traballar conxuntamente e coordinadamente: “Vin entre nós un gran individualismo, moitos só se limitan ás súas funcións en lugar de axudar a isto”.

Traballa tres mañás, dúas tardes e unha noite. Di que traballar a quendas tamén xera “moita tensión”: “Din que son así para reducir a tensión, pero a min aféctame o contrario”. Ademais, destaca que é “moi malo” para a conciliación familiar: “Ao cambiar de horario cada día non podes inscribirche nos cursos porque perdes a metade dos cursos; a maioría dos que teñen nenos e nenas piden unha redución para poder coidar ao neno, e si tes que coidar a outra persoa é moi difícil”. Engade que traballa case todos os fins de semana. “Recordo que era moi difícil coidar á miña nai os fins de semana”.

Ademais, reivindican o ascenso, queren alcanzar o nivel C. Isto suporía un incremento salarial e un recoñecemento do traballo que realizan. “Os que non teñen formación subiron ao noso nivel, non é lexítimo que nós non subamos e non se recoñeza o noso traballo”.

Engade que o sector segue sendo “moi feminizado”: “Dáme rabia porque hai moi poucos homes, pero a xente agradéceo moitísimo. Parece que as mulleres temos que facelo porque sabemos a nós, e se os homes o fan hai que aplaudilo”. Ademais, di que cada vez hai menos novos: “A maioría somos vellos e ademais temos un contrato temporal”.