Non quero a xente que non saiba compartir o paraugas. Non amo á xente que camiña demasiado rápido cando non son eu, nin á que camiña demasiado amodo (bo, iso si un pouco, pero só un pouco). Non me gusta a xente que senta no asento do corredor no autobús. Non me gustan os imprudentes. Non quero ás persoas que falan en voz alta á mantenta. Nin tampouco a xente que senta no metro coas pernas ben abertas (bo, homes). Xente que non saúda. Nin sequera o que non sostén a porta. Non me gusta a xente que aperta demasiado forte as teclas do computador. Xente que fala sen saber. Quen non che leva ao baño de festa. Xente que escribe amodo en WhatsApp, moi amodo (ánimo zuoi).

Me impaciento polas cousas pequenas, aínda que tampouco quero moito a estas persoas. Descúlpeme, non o fago á mantenta.

Ultimamente preocúpanme especialmente as cousas máis pequenas; non sei, non estou especialmente de bo humor. Os vestidos de abelorios amarelos do Stradivarius desbástenme cada mañá cando vou a clase; nas tendas non hai máis que bonecos e debuxos de Papá Noel; cada día teño que ver O Corte Inglés en branco e verde, moi feo, por certo, e onte chegou ao meu teléfono unha notificación: “O obsequio secreto da súa irmá”. Merda, Nadal.

Eu tamén querería ser capaz de interpretar o Nadal, romántela ou, polo menos, que me gusten. Pero tamén pasaremos este Nadal quente, bonitas e superguayas na biblioteca. O pasado domingo puxemos a árbore en casa. O novo disco de Izaro comprado na Feira de Durango animoume un momento, pero tamén entón chegou un comunicado: “June, entregaches lite?”. Toma.

Non sei cando deixei de amar o Nadal, quizá cando pechei a porta ao Olentzero e empecei a mirar ao mundo. Quen sabe. Pero o Nadal din que hai que amar e coidar á xente, celebrar que estamos xuntos, e como a persoa máis feliz do mundo subir os Instahisti e BeReal. Pero só por Nadal, eh! Nos outros 300 días que ten o ano non me acordarei nin do que aprendes.

Mañá será, con todo, un dos días máis bonitos para min, así debe ser. O 24 de decembro é, sen escusas, un día que podo achegarme moi ben á xente que amo: aos que cometen un paraugas especialmente mal, aos que andan demasiado rápido, demasiado amodo, aos que sentan á beira do corredor, aos que chegan sempre tarde ou aos que falan alto, moi alto. Porque de seu quero unha chea de pilas. Aguantar? Tias, non sempre.