Xa estamos a mirar cara ao 5 de agosto, e a partir dese día todo o rabaño unirase até decembro, tanto ovellas como carneiros, mozos e vellos. Entón saberemos que tipo de outono tivo o rabaño e en función diso, que inverno teremos. É dicir, os carneiros cubriron as ovellas, quedaron en estado de xestación, teremos cordeiros e leite...

Namentres, nós que? Ademais de coidar que o rabaño estea ben, o tempo irase preparando para o inverno: baleirar o rabaño, compostar e abrir o estiércol, limpalo para os baixos, arranxar a madeira, os cerramentos... Coidado e venda dos queixos...

E descansar. Si, tamén. Nos próximos meses é o momento de dedicarlle ao corpo e á mente un traballo e uns coidados non concentrados. Isto, á súa vez, axudaranos a prepararnos para a próxima campaña. Si chamámoslle a atención, pronto nos daremos conta de que a vida tamén funciona así.

Durante anos, Ondarroa foi un dos lugares de descanso preferidos. En concreto, o albergue Arrigorri. Entenderedes si digo que sentimos en casa.

É curioso saír de casa e sentir ese desexo en casa. Quizais, a casa lévea cada un dentro e os escenarios cambian. No noso caso, a paz que vivimos na montaña, normalmente, tamén a atopamos no mar. Ou substituímos os rocíos e as nubes polo salitre. Ou o cordeiro fai sitio ao seu atún.

Pero creo que hai un elemento fundamental á hora de facer a casa: as persoas que che acollen. Recibes algo tan forte como invisible que nese primeiro momento diche que si, que estás en casa. Como se expresa? Da mirada, do corpo, das palabras, da voz, dos cheiros, das superficies, dos movementos, do sorriso? Seguramente será a acumulación de moitos pequenos detalles, pero tamén tan importantes no seu pequeñez...

As paredes de Arrigorri tamén convídanche a parar, de maneira acolledora. Entre outras cousas, porque as mans daqueles que converteron o edificio en casa fálanche da historia –e das historias– dun pobo, dunha maneira de estar no mundo. A forma de vivir co mar que atoparon en Ondarroa.

Hai persoas con ganas e ilusións no que che rodea. Tamén na comida que che ofrecen ordenada e bonita e, por suposto, na cama que che asegurará o descanso.

Non sei si estou no comezo dun duelo ou si é un medo. En decembro desaparecerá a nosa cabana de Ondarroa. O que acolla a estes pastores ao longo dos anos poida que a partir de decembro teña as paredes espidas. Alí, as camas deixarán sitio á nudez fría e o son dos pratos dará paso ao eco do baleiro.

Ninguén me ensinou a definir a casa. Hoxe, definición dunha palabra: Arrigorri.

A vós tamén vos desexo casa.