O político no Vaticano. Quen se namora de secuencias e tramas deste tipo de segredos gozará con Conclave.

O papa morreu por sorpresa e ao seu protagonista, o cardeal Lawrence, tocoulle organizar o conclave. Tres meses máis tarde, máis dun centenar de cardeais daranse cita no Vaticano, coma se estivesen nunhas colonias, sen comunicación externa. Entre as catro paredes, todo...

Os cardeais reunidos no Vaticano terán que votar entre eles para decidir quen será o próximo Papa. Basicamente, as reunións terán a forma dun parlamento ou hemiciclo: hai catro candidatos, cada un deles cunhas características claramente diferenciadoras, e un deles deberá facerse coa maioría mediante votación anónima. Klaro, aquí vén xextra: un é máis liberal, outro máis conservador; este ten unhas actitudes homófobas e el máis racista; crearanse bandos, alianzas... Trucos e intrigas, documentos secretos doutro e acontecementos do pasado... Ao final, o relato será interesante.

Unha película entretida e vistosa, especialmente para os amantes deste tipo de calotas e vestimentas. E, ao mesmo tempo, os planos contrapesados e escuros adáptanse ben á película, para dar ambiente aos espazos case buxán e fríos do Vaticano. Todas e cada unha das escenas terán lugar no edificio Santa Marta, propiedade do Papa.

Talvez sexa ao ver a película, mesmo cristiáns quejumbrosos. Cun humor puntual e amable –para achegar aos ateos votantes/espectadores?–, especialmente a partir do ecuador da película, o director púxose a rir con algunhas conversacións de personaxes, polo menos xente do Teatro Principal. Sen dúbida, algunhas saídas de humor foron elegantes.

Conclave compite na Sección Oficial. Terao difícil, pero se imporá no segundo plano, entre esas películas que se van e quedan no esquecemento, aí si. Ou o imos a destacar.

[Na Sección Oficial, outra película ofrecida o primeiro día foi Emmanuelle. Crítica desta película, aquí]