A ambos os dous lados atópanse a ministra de Defensa, Margarita Robles, e á dereita a vicepresidenta do Goberno, Carmen Calvo, e o xefe do Estado Maior do Exército, Teodoro López Calderón. Non están sós. Preto de corenta persoas, ben prantadas na escaleira, riseiras. Levan panos brancos no pescozo: Forman parte do coro da igrexa de Getaria. Á vista das tamborileras, aparecen dúas txistularis. E un bailarín. Na beira, o único que non leva pano, o presidente da Real Sociedade Bascongada de Amigos do País.

Hai orgullo na foto. Foron a Madrid a cantar en eúscaro, para deixar claro que antes deron a volta ao mundo co cidadán. O museo militar acompáñalles coa lema escollido para a exposición: «Fomos os primeiros». Os primeiros, porque así fala a xente toleada; e nós, porque así é, non hai tempo nin espazo na vitoria. Todos chegamos con Elkano a Getaria en setembro de 1522. A foto saíu moi bonita, aí vai estar algún día para dicilo: eu estiven alí co rei. Decorará moi ben o salón.

E así é todo, até a fotografía, unha nave que percorre o paso do tempo. Os simpatizantes ensinan a pleitesia a un enxoito anacronismo, como os escravos negros co xefe da plantación, cos seus adornos folclóricos, coma se en todos estes anos non tivésemos Azurmendi, Aresti, Estebani. Tal e como fixo Elkano, para chegar ao porto de saída despois de tantos anos e esforzos, aos cromos do Club Xuvenil, Personaxes guipuscoanos, amables e familiares da casa máis próxima, que son xentís e domesticados convidados na elegante caserna do exército, lonxe de Matxitxako e libres de presión. Xente feliz.