Sempre crin que Euskal Herria era como Sardes, á altura de Ziro Handia, que sabía perfectamente que os costumes e a paixón pola independencia dun pobo ou comunidade son claves para fomentar a súa autoestima, e que bastaba con utilizalas con sentido para conciliar o seu subarraigo e a satisfacción da súa vontade. Un esmagado. E hai Sardes, en gran medida, un dos satraques máis punteiros do mundo.

Pero vendo a ofensiva contra o eúscaro (os vascos), non sei si o noso pobo parécese máis a Antropolis. En Antropolis, como na nosa, dise que hai unha elite. Está composto por vascos e, coa escusa do eúscaro, ocupan a maioría dos postos e cargos da administración, excluíndo a maioría natural, é dicir, aos castellanoparlantes fiucegos. Segundo os expertos, o 85% da poboación non pode acceder a un posto de traballo na Administración Pública por culpa dos perfís lingüísticos. É dicir, pola imposición do eúscaro: o que queres pedir, pero non vas conseguir o traballo se non che euskaldunizas. É máis, como os xudeus en Antropolis, os vascos fano en Euskal Herria: limitar o ensino á súa medida, desde a educación infantil até a universidade, e negar o acceso á xente honesta. A rede de sabios da Unión é terrible: Eusko Ikaskuntza, ArantzazuLAB, UPV/EHU, Torre Olaso, Fundación Sabino Arana… convertéronse en niños e canteiras da elite política. Eles son os que controlan o noso futuro; nesa escura telaraña tómanse decisións que afectan e néganse ao pobo.

Hai que recoñecer que a situación de Antropolis era moito peor. Só o 1% da poboación era xudía e, con todo, a única praza de axente que se ofertou foi ocupada por un xudeu. En teoría, tanto a constitución como a lexislación protexían a igualdade e a equidad entre os cidadáns, pero na realidade non había igualdade algunha. A pesar de ser unha minoría, os xudeus accedían a todos os postos de traballo da administración pública e discriminaban á maioría ariana. Obsérvese que si analizamos os números, os xudeus tiñan cen veces máis dereitos que a aria. É máis, a Aria non conseguiron ningún dos postos de traballo, cero. Como unha parte é infinita por cero, os dereitos da minoría eran infinitas veces máis que os da aria! Levantouse Antropolis.

En nós non é para tanto, pero hai que preocuparse. O quince por cento obtén o cento por cento dos postos de traballo, mediante as esixencias excluíntes impostas pola rede tecida á sombra. En calquera caso, a conclusión é a mesma: chegará o día en que o dereito dos vascos sexa infinito maior que o dos castellanoparlantes para acceder a un posto de traballo na administración pública. Sen darse conta, vivimos atrapados na súa telaraña.

Efectivamente, o País Vasco ten, cada vez máis, o aspecto de Antropolis. E é que, como os antropolistas, levantáronse e, en nome da igualdade, demostraron que o eúscaro é excluínte coa garantía dunha ciencia exacta media e, coma se fose pouco, coa protección da lei. A partir de agora, os erdaldun baleiros terán pleno dereito a non aprender e a non utilizar o idioma da elite cinza. Capacidade de falar e non escoitar, de achegar pero de non recibir, de non aprender o que non lles gusta e de eliminar o fráxil. Antropolis no noso país.

Aitor Montes Lasarte, médico de familia en Osakidetza