Este é a formulación da reportaxe, tal e como se pode ler nos rótulos: “San Sebastián, do luxo ao crime”, entre outras palabras, “A cidade de Arzak, a cidade que a duquesa de Alba pasaba o verán”, di o home que fixo a peza, coma se San Sebastián non fose máis que iso. Tamén se pode ler no mesmo rótulo que en San Sebastián "se dispararon as agresións sexuais, os enfrontamentos e os roubos".
En defensa diso, Susana Griso utilizou os datos do Ministerio do Interior de España de 2024, segundo os cales se rexistraron 5.283 infraccións este ano na cidade, o que supón un incremento respecto dos últimos anos. Tamén hai que sinalar que, aínda que na reportaxe non se menciona, o incremento produciuse en toda Gipuzkoa e que Donostia-San Sebastián non é un caso illado. Como responsables desas infraccións, o programa presentou a mozos magrebís: “É sobre todo por un grupo de persoas [aumento das infraccións], na súa maioría marroquís, do norte de África, que viven alí, sen profesión nin ningún outro oficio”, explica a persoa que realiza a reportaxe, sen achegar probas e sen ter en conta a situación destes mozos.
Espello Público chega a unhas declaracións do alcalde Eneko Goia á Cadea Ser nas que asegurou que na cidade hai un grupo que está a cometer delitos de forma recorrente, aínda que o alcalde non precisou a orixe deste grupo. Ademais, a reportaxe entrevistou a varios cidadáns e comerciantes da Parte Vella que apoian a tese da inseguridade. Así mesmo, a reportaxe mostra que os membros do Espello Público acudiron á entrega de ceas na Praza Nova do KAS para crear tensión e criminalizar ao KAS. E nalgunhas rúas da Parte Vella móstrase o lixo que se ve todos os días como mostra da “decadencia” da zona, a pesar de que na Parte Vella Bizi denunciou moitas veces que os responsables desta situación son moitos establecementos hostaleiros e a xestión municipal do lixo do barrio. Todo iso, con música de voltaxe.
En liña coa recente reportaxe publicada polo diario conservador español ABC (San Sebastián , de paraíso urbano a novo Bronx do Cantábrico), a reportaxe da cadea Antena3 avanza en defensa da tese dunha cidade insegura que tanto a dereita como a ultradereita política e mediática queren mostrar. Coma se ese fose o principal problema de Donostia-San Sebastián e non a imposibilidade de comprar ou alugar unha vivenda na cidade, por exemplo.
Reflectir esa imaxe catastrofista das cidades non é un caso illado de San Sebastián, é algo que está a suceder en Euskal Herria, no Estado español e en toda Europa, para difundir discursos de odio e medo. Iso capitalízano a dereita e a ultradereita, como se pode comprobar ultimamente tanto na maioría das eleccións locais como no discurso diario dos principais medios. Alén da moeda hai cidadáns que se están organizando de forma voluntaria e autónoma, lonxe de negar a problemática, que a explican na súa medida e que traballan por solucións integrais; en Donostia-San Sebastián, en Martutene, Herrera e Egia, entre outros, traballan nesa dirección diferentes axentes e individuos.