- Trátase de volver á agricultura do futuro. Como sempre que se menciona a volta, hai que tomarlle o tamaño. Na medida en que a agricultura é unha cultura básica, debemos resolver tamén os problemas da cultura. As vías de reparación son de tres tipos: hereditarias ou hereditarias, herdadas e inventadas dunha e outra parte. Sexa cal for o camiño, antes de tomalo hai que seleccionalo. Nesta elección radica o punto de resistencia que teñen todas as culturas, un elemento para oporse ao que non convén nin se elixe. A herdanza, capturada ou inventada, debe adaptarse á cultura autóctona. A clave está nesas seleccións e adaptacións. Hai que inventalo, de verdade. As súas consecuencias máis notables son a capacidade de progreso que nos outorgou a agricultura como persoas e como persoas –alimentación de calidade, seguridade alimentaria, posibilidade de vestir a cultura...– e os valores que engadiu ao noso medio ambiente –paisaxe cultural, medio ambiente de calidade, excepcional, autóctono e adaptado…–.
Tendo en conta todo isto, temos que facer contas do futuro que queremos. Que tipo de medio ambiente, paisaxe, alimentación, calidade de vida e cultura queremos? De aí, trátase de volver á agricultura do futuro.
Cada vez somos máis conscientes de que a única opción da agricultura provén do cultivo das plantas que imos comer e da cría dos animais que necesitamos para eles, comer ou non. Necesitamos animais para dar vida á terra. E sen terra viva temos festa. A agricultura química mata a terra, e detrás están todas as plantas con sufijos de hidroponía, aquaponía e ponia, que nos enferman e mátannos.
Sexa animal, animal ou gandeiro, alí onde cultivamos a terra, temos a súa necesidade. É el quen crea a materia prima que dá á nosa terra a vida máis fermosa: o estiércol. O estiércol será o abono ou condimento. Que constitúa a base dos alimentos sans na terra. Esa base é a biodiversidade, esa é a clave da saúde.
Ves o animal no prado e que vinga a ese pasto. Hai algo como un prado rico? Mirar ao prado e ver a abundancia de plantas é fermoso. O mellor, con todo, é a orde de herba e plantas que se produce durante todo o ano no mesmo prado. Un de arrefriado, de crecemento e de hostilidade, o outro de florecimiento, o seguinte de maduración, o dun pouco máis aló de colgar e coser as sementes ao vento… Así todo o ano.
E os animais? Si o prado é rico non faltará o animal, comendo o un ao outro e comendo o outro. Nos prados de regreso a casa, sobre a herba, axítanse a picotazos e arañazos un longo ramo de corvos, tordos, tordos, rabos, paxaros, paxaros, paxaros, paxaros e paxaros. Tamén pastan a egua e as ovellas. Sobre estas últimas as micas e as garzas. A miúdo vexo unha urraca nas costas das ovellas picoteando entre as las, que comen bacas ou garrapatas. Tamén camiña entre as ramas do boi, sen dúbida, en moscas. A garza branca tamén anda ao redor das vacas e os avellanos, atrapando as moscas do seu rostro, rexistrando a multitude de insectos que escorrenta os seus fuciños de herba e achégase ás súas cellas. Tamén nas costas e na grupa, sobre todo cando está deitado; para cazar mellor desde o outeiro... Tamén coida a egua, coñecida como garavanzo vaqueiro.