A actividade creativa e o compromiso político forman en Alfonso Sastre un par dialéctico que define a súa longa e frutífera vida. A partir desta óptica podemos dicir que o verdadeiro suxeito fráguase e fráguase en si mesmo con respecto á lóxica lacaniana.

A vida do noso dramaturgo púxolle no centro entre a Antígona de Sófocles e a Orestiada de Esquilo. A vida de Alfonso contra o Superego (Creonte, o despotismo de poder e o arquetipo de inxusto), que se desenvolve no Estado español, opresor de Euskal Herria, está cruzada por Angustia (Antígona prefire a morte a someterse á lei do tirano). Angustia, precisamente, responde o medo fundamentado ás represalias do Estado español. Con todo, a nosa dramaturgia non se rendeu e, como fixo Orestes, vestiuse de Kemen: Compromiso coa loita pola liberación de Euskal Herria.

A procura da xustiza (como no caso de Atenea) atravesou toda a súa vida: A independencia de Euskal Herria e o socialismo.

Saúdos e honras, Alfonso.