A medida que pasan as horas e os días, a mente que se vai enraizando é que pode ser máis decisiva que o 24 de febreiro de 2022 para o mundo do século XXI o 7 de outubro de 2023. E que a de Ucraína pode quedar como “unha desas mesturas antigas en Europa”. Parece bastante fácil adiviñar o que suporía no campo de batalla, polo que os protagonistas están a sacar contas.

Con todo, no de Gaza, o nerviosismo xerado por un futuro difícil, pero moi perigoso en calquera caso, está a desbordar. E eu diría que moitas das vicisitudes que se dan por “seguro” (por non dicir todas), tanto sobre a xénese desa Ou-7 (supoñamos a “implicación” de Irán) como sobre a evolución das loitas, son inventos e desexos, máis que nada. Cando non sexan mera propaganda de guerra. Porque diso tamén funciona moitísimo.

Como non podemos coñecer as actividades militares que estarían na práctica, debemos prestar atención á política. E chama a atención sobre o segredo que se está mantendo, que pode ser a primeira consecuencia da crise.

O 17 de setembro de 1978, recentemente cumpridos 45 anos, asináronse dous documentos de Camp David de Maryland: Documento marco para a paz en Oriente Medio e documento marco para a execución do tratado de paz entre Exipto e Israel. Os asinantes, Sadat, presidente de Exipto e Begin, primeiro ministro de Israel, J. Carter, presidente, fedatario e garante dos Estados Unidos. Desde entón os acordos de Camp David chámanse.

Enseguida, os dous asinantes convertéronse en gañadores do Premio Nobel da Paz e seis meses despois, en marzo de 79, asinouse o tratado de paz entre ambos os países. Estes son os acordos que fundamentan todo o desenvolvemento da actual Franxa de Gaza e do límite do Sinaí. Aínda que a execución foi ridícula.

Outubro 1981... O día 6, tras varios intentos errados, o pelotón do tenente Khalid ao-Islambuli, no medio dun desfile, matou a tiros da Sadat. Pero Mubara, tamén co seu herdeiro, seguiu en vigor os acordos. E M. Tras a extirpación do mandato da morsi civil, A.F. o-Sisi co actual presidente militar. Até agora.

Grazas a este acordo, Exipto foi durante estes 40 anos o segundo país en recibir a maior axuda militar de Estados Unidos no estranxeiro. O primeiro, a asma ti.

A fortuna que sempre serviu para manter a Exipto atado á cadea curta ha sufrido nos últimos tempos estraños vicisitudes en Estados Unidos. A cargo, entre outros, do Culebrón do senador Bob Menéndez. Pero necesitaremos outro alicerce para explicalo en detalle.

Agora haberá que ver quen chega antes a Josafate, o acordo de Camp David ou o seu fedatario, Jimmy Carter.