Denunciaron en comparecencia pública a falta de "resposta á medida" por parte das institucións. Como interpreta ese silencio?

A resposta que recibimos das institucións non foi a que necesitabamos. Non teñen en conta a voz dos que estamos preocupados, non valoran a realización dunha folga feminista xeneral. Non lles interesa porse diante de todas as interpelacións que facemos, porque todos sabemos cal é a súa resposta: non lles interesa cuestionar nin modificar a súa política. Evidentemente, a elección entre as nosas vidas e o capital.

O seu obxectivo é un sistema público comunitario de coidados, e subliñan a súa "vontade e ambición". Cal é a súa organización?

As asembleas activadas ao redor da folga popular han tomado unha ou outra forma –asembleas feministas, comités de folga…– e agora, despois da folga, a pegada é diferente no lugar. Estamos a traballar con retos de futuro, dinámicas a nivel local e pedagoxía do dereito colectivo de coidado. O 28 de xaneiro reunímonos por última vez na asemblea feminista nacional e démonos tempo a falar das dinámicas modélicas e dos nós dos pobos. Existen dinámicas interesantes dentro deste proceso: Vitoria-Gasteiz, Bera, Gernika, Amurrio... As asembleas nacionais foron moi importantes como espazo de toma de decisións ao redor da dinámica, para alimentar, para debater. En principio prevese manter este funcionamento. A nivel de Hego Euskal Herria, en cambio, xuntámonos máis a miúdo en coordinación. Estamos a realizar reunións con diferentes sectores, participamos na mesa intersindical como parte do movemento feminista, as asociacións de empregados de fogar tamén están unidas, a relación é directa. Estamos a organizar uns encontros para mediados de outubro.

Que forza e enerxía ten o movemento feminista neste tempo que pasou desde a folga feminista xeneral do 30 de novembro pasado?

Este proceso tamén tivo consecuencias no movemento feminista. Activou as asembleas, reforzou as ganas, acendeu algunhas redes, marcou dalgunha maneira a axenda. O lugar será diferente, pero creo que o feito de que na última asemblea haxa máis de 300 membros é motivo de satisfacción. Hai ganas. "E agora que imos facer?" a curiosidade pola pregunta. Creo que é sinal de confianza nun movemento.

Cales son os seguintes pasos ou obxectivos?

Ratificámonos na nosa intención de seguir traballando na Asemblea. Xuntámonos con diferentes sectores e tecemos estratexias comúns. Seguiremos interpelando ás institucións. A nivel local, poranse en marcha dinámicas acordes ás circunstancias e necesidades do país e procederase á difusión do Acordo Popular, reforzando as alianzas. Queremos ser axentes tanto os movementos feministas como os axentes que se unen neste proceso, sexan asociacións de empregados de fogar, sindicatos, traballadores sexuais ou membros de axentes sociais: Completamos o Acordo Popular e queremos situar as reivindicacións na axenda, queremos incidir nos espazos de decisión.