Do mesmo xeito que as portas adornadas con retórica atráennos, as palabras atráennos moitas veces. De arriba abaixo. Coma se nunca sentiriamos o que está máis aló. Sentía.

Homes e mulleres azuis serán os que durante estes longos e escuros días acendéronnos pequenos raios de luz. Tamén os que nos apagan. Pero de caricias non; de hoxe non.

Falamos a miúdo da lexitimidade, sen complexos, pero da lexitimidade mesma para razoar que hai tempo que perdemos. O mesmo que perderamos o que sentiamos. É máis alegre que nunca e nada é o mesmo.

As opinións actuais non necesitan ningún sentimento. Necesidade de sentir. Agora oponse as opinións, e eu estou farto de opinar. Amólanme as súas utópicas e máxicas palabras. Até o punto de facelas dolorosas.

Vinlle por última vez nun Renault negro e grande. Levaba un retrato rosado na man dereita, un verde na esquerda. Sobre os xeonllos, unha páxina illada e branca, solitaria, como os quilómetros que che quedaban. Poderías deixalo así, pero aínda seguides pintando. E dígoo porque son moitos os que aínda teñen esa folla branca sobre os xeonllos.

Ese día, coa rosa e o verde, quen sabe si mañá.

Quen sabe si mañá, no portal do cárcere, eses brazos desgastados terán forza para abrazarse. Presenza de golondrinas. No hostal da estrada atoparedes algunha habitación buxán. Quen sabe? A saber, pasadomañá, si algunha persoa que non atravese nunca aquela habitación lanzarache os teus consellos solemnemente ao aire, ou non. Quen sabe.

Pero terás que quedarche aí, no lado secreto daquilo que che lanzou os teus consellos ao aire. Nin á vez, nin á inversa. Diferente. Só, diferente, oculto.

Cando a pandemia da lexitimidade golpéanos con forza, vostede segue aí, nunha rosa, na outra verde. Nestes tempos nos que as opinións sen sentimento levan máis forza que nunca, ti segues aí, o amor nunha parte, o pobo na outra.

Só faltan dúas portas. Nin sequera na carta, dúas liñas. Abrazo, mamá.