Poderiamos dicir un país pobre si confiásemos na forma de vida das súas xentes e no avance da economía moderna. Un país especial con mocidade, un territorio onde todo constrúese, un país rico en cultura, si míraselles cos ollos do corazón… Poida que para contar calquera cousa, para quen desde aquí chega a aquel extremo de África: camiños tortuosos, bosques fixos, carroñas de construción de tolas vellas, nas rúas dos pobos unha chea de vidas de atardeceres, ou para chamar ao berro do mucimiento en metade da noite silenciosa…

Ao once da mañá convocaran unha reunión do sindicato de labradores nun pequeno pobo. Reunímonos un vinte homes, todos homes ou mulleres, vestidos cos seus longos e coloridos traxes. Entón apareceu Said, representante do noso sindicato local, que estaba a elaborar unha lista de campesiños. No seu idioma mahorais discutiu longamente con homes da súa idade que estaban en camiño. Como alí, as esposas están caladas. Artetan Said tradúcenos palabras ao francés. Non é tan agradable estar no medio dunha discusión na que non entendes unha cola de palabra. Ao regresar, os soldados fixeron a Said unha serie de severas preguntas antes de comprometerse a difundir a lista de cabezas pola boca aquel mesmo día.

Un vello, de rostro agradable e cara deliciosa, obrigounos a volvernos a pór. Recomendounos ao deus dos musulmáns cunha breve oración que parecía acertar, coas mans abertas sobre a mesa...

Aupa Said e os seus amigos! Agora tócavos organizar e desenvolver o cultivo e a pesca da Mayotte. Intxala!