argia.eus
INPRIMATU
Gorka Torre
"Dispomos de 40 tipos de plantas na horta forestal para comer durante todo o ano e traballar cos implantes"
  • Odei Etxeberria e Gorka Torre traballan desde fai 14 anos o bosque comestible ou horta forestal. Torre explica en Egonarria as bases deste sistema que combina árbores e hortalizas respondendo as preguntas de Mattin Jauregi. Ao longo de todos estes anos extraéronse unha serie de conclusións que, co obxectivo da autosuficiencia, traballan na actualidade nas terras de Behorlegi hortalizas que demandan os útiles máis sinxelos e garanten a súa alimentación durante todo o ano.
Estitxu Eizagirre @eeizagirre 2024ko apirilaren 18a

A interesante entrevista de Gorka Torre pódese ver integramente neste vídeo:

A continuación resumimos algunhas ideas que xurdiron na entrevista:

Gorka Torre explica en que consiste a horta forestal: "É unha organización baseada na unión de vexetais e árbores, é dicir, a plantación de ambos os tipos de plantas nunha zona. Inspírase na selva ou bosque, xa sabedes que nunha selva as plantas desenvólvense a distintos niveis, desde grandes árbores até as plantas máis baixas. O fundamental é a posta de sol, xa que a enerxía solar é a responsable da produción de materia orgánica na planta. Por iso, o que hai que coidar especialmente é a distancia que establecemos entre as árbores, para que estes non fagan demasiadas sombras, como para que os raios do sol entren".

Organización para comer verduras frescas todo o ano

O seu obxectivo é a autosuficiencia no fogar. Por iso, a elección das hortalizas que cultivarán na horta forestal baseouse na garantía da autosuficiencia técnica ou tecnolóxica, é dicir, na utilización de instrumentos moi básicos que non requiran petróleo nin electricidade. Doutra banda, cultivar hortalizas que garantan unha alimentación axeitada durante todo o ano.

Isto levoulles a realizar unha selección de hortalizas e plantas: refugaron os cereais (cuxa transformación esixe muíños) a excepción do millo, e mediante o proceso de nixtamización conseguen unha pasta para talos, sen necesidade de que previamente os transformen en fariña. E recuperaron diversas variedades do País Vasco, algunhas moi temperás e outras moi tardías, para ter alimentos frescos durante todo o ano: "Temos 40 tipos de plantas diferentes, que permiten ter alimentos na horta durante todo o ano, satisfacer as nosas necesidades nutritivas e son aquelas que non necesitan transformación (ou moi poucas), e a nosa idea é que durante todo o ano poidamos colleitar as verduras directamente na horta. É dicir, non facemos conservación. Por tanto, non necesitamos enerxía para pór os produtos en consérvalas ou non utilizamos hormonas para conservar os alimentos".

Sobre todo traballan os tubérculos: "Desenvolvemos exactamente a pataca doce (chamada boniato no Sur), o topinambu (tamén chamada pataca de porco ou gerla) e o tarro".

Saber autosuficiencia

Mattin Jauregi, presentador de Egonarria, pregúntalle si son totalmente independentes da alimentación. Torre responde: "Conseguimos o saber, todos os utensilios que necesitamos e a capacidade de obter sementes de plantas. Por tanto, conseguimos construír ese ciclo completo. Cualitativamente sabemos producir o alimento que necesitamos ao longo do ano. Pero non facemos o 100%, porque queremos liberar parte do noso tempo para impornos nas múltiples batallas, polo que non dedicamos todo o tempo que necesitariamos si quixésemos alimentarnos ao 100%. Pero sabemos facelo e facémolo en gran parte".

Unha "horta situacionista"

Torre ve como todo o que fai na horta forestal: "Cando eu vou facer un traballo de terra é o pracer de facer un exercicio físico, é o pracer de producir un alimento, é o pracer de tomar o sol, é un espazo para transmitir coñecementos, é un lugar agradable para falar cun amigo. E é un espazo para gozar da beleza. É dicir, non hai separacións, non vou só a producir comida. É un sentido común. E unha idea importante do movemento situacionista era que efectivamente non temos que separar os distintos ámbitos da nosa vida, esa separación é máis unha consecuencia do Estado e do capital". Os seus hortos foron denominados "situacionistas".