[Na foto: Arriba, Iker Galartza (Gure Zirkua), Ane Miren (Gure Zirkua), Maite Rementeria (Egunean behin), Bittor Poza (EgunBehin), Xabier Arenaza (‘Hankak lurrin’), Iñaki Segurola (‘Hankak lurrin lurrin’), Bertha Gaztelumendi ( Eskez, eskez. Gladysen, Sabino Ormazabal (‘Non, grazas. Gladysen leihoa’), Maixa Olano (Berria) e Manu Martínez (Judimendiko gazte asanblada). Abaixo: Unai Zabaleta (Gure Zirkua), Josu Azpillaga (Egunean Behin), Jakes Goikoetxea (Berria), Ibon Vilarreal (Plataforma contra as casas de apostas da Comarca de Pamplona), Gaizka Suárez (Eragin), Maitane Erro (plataforma contra as casas de apostas da Comarca de Pamplona), Ainara Pé de Hierro (Elkar-ekin) e Maialen: Dani Blanco.

Os premiados da 31 edición foron:

RADIO: Programa “Hankak lurrin” (Xabier Arenaza, Iñaki Segurola e Mel Rodriguez).

PRENSA: As portadas dos domingos de Berria (Jakes Goikoetxea e Maixa Olano recibiron o premio).

AUDIOVISUAL: “Non, grazas. Documental “A xanela de Gladys” (Bertha Gaztelumendi e Sabino Ormazabal).

INTERNET: Aplicación “Unha vez ao día” (CodeSyntax).

CAMPAÑA: Movementos contra as casas de apostas e salas de xogo (axentes de Vitoria, Pamplona, Bilbao e Azpeitia).

MERITORIA: Gure Zirkua (Iker Galartza, Unai Zabaleta e Ane Miren recibiron o premio).

Así argumentamos os premios:

Radio:

Non son moitas as sesións que fan humor en eúscaro. E deles son os rara avis os que fan o humor cabrón. É dicir, que teñen en conta os límites do correcto politicamente, pero para xogar con eles, para superalos ou para violalos directamente. E si a iso engadimos que se fai nunha radio local, unindo dous dialectos da comarca, falando máis rápido que o TAV e en hitano… o artefacto é aínda máis especial.

“Konkluixu atáatzeko”, non escoitar. Pero se se quere saborear o melón de cabeza, con algunhas risas intermedias, este é o programa.

Non a fondo, pero si a través das juntillas bimensuais desde 2013. Durante unha hora tan tranquila e doce. Coma se estivesen nun bar ou, mellor dito, nun bar libre. Mel, Mamo e Ogrue Santuario da Trindade…

Prensa:

A primeira vez que a vimos foi en xuño de 2014. Referíase á cadea humana de Gure Esku Dago. Cima verde da montaña, e moitas figuras de cores entrelazadas. “Unha man chea de esperanzas”, dicía a lema. Pasaron máis de cinco anos desde entón, pero manteñen perfectamente o seu característico toque fresco, un escaparate da profundidade do interior. Semanal no Diario. Non esperes ver imaxes da véspera… Tentan traer algo máis, unha foto nunhas bases, máis conceptuais noutras, que se poden capturar en dúas ou tres segundos. “Porque a idea ten que ser algo simple, limpo”… tal e como explicaron os autores. “Tentamos transmitir unha imaxe directa ou unha cousa simple ao primeiro golpe, facer un xogo co lector”, din. Conseguino.

Audiovisual:

Querías defender un pobo máis verde, / As relacións co Sol cantar por necesidade… Así o dicía un poema de fai 40 anos. A loita contra as nucleares atopábase moi forte, e nese contexto produciuse a traxedia na localidade de Tudela. O documental que hoxe premiamos céntrase na memoria, o desexo de xustiza e a transmisión. Lembra que o militante ecoloxista non estaba casualmente na ponte do Ebro, que o asasinaron porque “amaba o sol e a liberdade”… mentres que ao asasino puxéronlle as medallas dúas veces.

Tomando como referencia a morte e a vida, este traballo trouxo aos nosos días as controversias e desafíos do movemento antinuclear de entón, cosendo á perfección testemuños, documentos e imaxes entre si.

Internet:

“Volveremos o 3 de febreiro”. Ler isto xunto co novo ano causounos un baleiro a decenas de miles de persoas. De feito, primeiro faise engulir, faise yonqui e despois a dose do día así, de súpeto, quitarlla das mans… iso non se fai.

No entanto, temos que darvos as grazas. Grazas por encher as preguntas existenciais os días de 2019:

- Ten o monte Oindolar 765 metros ou 763 metros?

-Hoxe fágao rápido, ti-ta, sen pensar, ou templau.

- Á cabeza dos cabeadores, o potroso Mikel volveu a facer dez, a quen enganaría para axudarlle?

- Non dixo que Israel gañou a Eurovisión de 1978… pero desde cando hai Israel en Europa! ?

Preguntas, moitas grazas por facernos sentir como Einstein unha ou dúas veces e… o máis importante, mil grazas, ir ao baño agora por convertelo nunha aventura sen resultado.

Campaña:

Trátase dunha tradición arraigada no País Vasco. Que o único que busca é facerlle pasar un bo intre. Que é como ir ao cine ou a un concerto, que o diñeiro é o prezo dun produto. Outra cousa é si gañamos ou perdemos nese intercambio. Os que fan contas sábeno moi ben. Alguén ten que perder para gañar. Os seus aliados son os teléfonos móbiles e decenas de salas que abriron como baluartes se atopan na fortaleza. Din que é como calquera outro entretemento. Absolutamente lexítimo.

Con todo, moitos colectivos non lle morderon o anzol e sacaron o seu malestar á rúa de pobo en pobo, organizado barrio a barrio, en Vitoria, Azpeitia, Bilbao, Pamplona… Queren sensibilizar á cidadanía e obrigar á administración a dar pasos. Porque, como di o refrán, “non é renda”.

Meritorio:

Talvez parézavos unha viaxe realmente romántica. O que sostivo o reto di que ten máis da aposta que do romanticismo. Comprar a casa familiar por internet non é moi romántico! Cos pés no solo e a casa encima, chegaron a moitos recunchos de Euskal Herria, onde expandiron o humor, a tenrura e a capacidade de sorprender. Podemos dicir que o artista é unha familia itinerante, pioneira. Leva só dous anos dun lado a outro, pero din que a aventura ten que continuar.

Atopar a alguén que non saia a gusto é unha tarefa difícil. Teñen seguidores máis entusiastas que os seus seguidores. "Que tal?", preguntou unha vez un a un espectador, quen respondeu así: “Moi ben, sinxelo, humilde, eterno, volvemos á infancia”. É dicir, a nosa.

As palabras e o vídeo dos premiados pódense atopar na Canle de Premios Argia.