O ano pasado as mulleres demos un gran paso ao saír á rúa, e non foi un golpe dun día. Queda claro que este golpe durou e consolidouse. O resultado de todo un ano de traballo quedou ao descuberto.

Entre as persoas que se viron ao longo da xornada destacan persoas de todas as idades, entre elas pensionistas, reivindicacións intelixentes, ideolóxicas ou humorísticas; un colectivo que foi borrado da historia que se escribiu ao longo dos séculos e que se volveu visible.

O traballo de anos trouxo consigo un gran logro: as reivindicacións do feminismo pasaron de pertencer a unha cuadrilla de mulleres ás reivindicacións dunha sociedade ampla. Porque a perspectiva feminista reúne todas as opresiones: obreiras, raciais ou de xénero. Por tanto, o feminismo necesita moita máis xente que a metade da poboación deste planeta, todos os que quedamos fóra do estereotipo que construíu o sistema capitalista-hetereopatriarcal, para esixir e conseguir os dereitos negados.

Só teño unha queixa: a presenza do eúscaro non foi suficiente. Que mágoa! Deberiamos reforzar a lema “Muller* e vasca, dúas veces rebelde!”.

Todo o ano para o próximo M8. Todos nós, todos os axentes, temos que seguir facendo políticas verdadeiras e feministas. Dando pasos, entre outras cousas, para evitar as desigualdades que xera o traballo de coidados e conseguir dereitos. Porque o feminismo pode achegar moito na revolución deste sistema.