Hai unha teoría exposta por James Lovelock e promovida pola bióloga Lyn Margulis: Teoría do tema. Esta teoría sostén que a vida, nas súas múltiples formas, foi adaptando aos poucos as condicións do planeta Terra para a vida: temperatura, nivel de osíxeno e acidez. A biota (o conxunto da vida na Terra) converteu a biosfera (un espazo habitable) nun sistema de relacións que se regula de forma natural para a vida.

Cando falamos de intelixencia artificial, moitas veces estamos a falar da capacidade que ten para crear sen darse conta. A capacidade de xerar cousas novas cos datos que xa ten. Hai quen ve a relación entre a hipótese do Tema e a intelixencia artificial creativa. En ambos os casos, as relacións e información que se dan nun sistema supoñen unha transformación. No caso da intelixencia artificial creativa, a partir de grandes conxuntos de datos e a través de redes neuronais, posibilítase a xeración de novos contidos pola súa capacidade de captura. Pola contra, na teoría do Tema, máis que crear, equilíbrase, equilíbranse as condicións da materia de lastre. E nese equilibrio, nese benestar, a vida pode seguir.

Estamos á hora de pensar que é a intelixencia. Paréceme que as nosas sociedades e sistemas educativos adéstrannos para funcionar como unha intelixencia artificial creativa, sen prestar moita atención á intelixencia do Tema, á intelixencia dos nosos corpos, á intelixencia da vida, esquecemos o benestar para a vida, no camiño dunha creación continua.