"Resposta dun neno irlandés á pregunta de que quere ser de maior:Ex-recluído". Harkaitz Cano, 2023.
A profesión que se traduce unha e outra vez foi o tema nese curso escolar. A mestra, como sempre, pregunta de forma individual aos nenos e nenas que queren ser co aumento. E aí están a aflorar futuros enfermeiros, bombeiros, mestres, futbolistas, policías –si, policías–, carpinteiros, perruqueiros e astronautas. Despois chega a quenda de Martín. E ti, Martín, que che gustaría ter co aumento?... Eu? Eu, raparigo. Naquela época, todas estas dilixencias que se acaban de tiktoker, influencer, youtuber e, en xeral, da palabra e-erre seguen sendo unha opción cruel nalgún garaxe do Pau Alto.
Parece que a pequena Mercedes está lista. E alí foi á recentemente creada ikastola do pobo dos viñedos, a unha mestra –igual– recentemente feita. Alí todo é novo, difícil, apaixonado, escaso e quizais, polo que a señorita lle roga. Por favor, retire as pinturas, por favor, retire os papeis coa delantal, por favor este e por favor o outro. Ao cuarto día ou bastante! comenta que unha sublevada Mercedes de 3 anos sabe mellor castelán: Enfadeime cada vez con esa obrigación de ordenarme todo! E ademais, chámasme mal, merce, ce, non merssegoitza!
Vellas contas da nosa Mercedes, antes de que todo aquel euskara sementado brotase por encima da semente, seguramente de hai décadas e non das leis educativas para tanto.
Neste fin do século XX vasco, a mestra traballou bastante con tragar saliva e pensar e colgar pola xanela os esquemas dos nenos curiosos
Os nenos están no corro na escola do pobo. Charlan como cada mañá sobre os seus asuntos importantes. Recentemente pasadas as festas, as bandeiras de Navarra e as bandeiras branquivermellas vermellas brancas da praza, as bandeiras de Navarra e outras brancas e negras que están xunto a elas, e que Antton si sabe: Isto quere dicir que os ladróns de Erratzu deberían estar no cárcere de Erratzu e os de Arizkun en Arizkungo, os de Amaiur no cárcere de Amaiur e así todos.
Premia Antton. Neste final do século XX vasco, a mestra traballou bastante en tragar saliva e en pensar e colgar pola xanela os cuestionamientos destes nenos curiosos.
E a peste chega un día coa súa propia mansión. Nalgún momento deuse permiso para saír de casa, sempre dalgunha maneira. Aí, illadas, limitadas polo tempo e a distancia, foron as nais e as fillas, ttipi-ttapa, atendendo ás explicacións da súa nai a medida que as súas 7 anos déixanlle. Malditos! & '97; gritou o pequeno ao recoller unhas flores amarelas &' 97; o maldito virus e a policía. Hoxe esquecémonos do virus e non tanto da policía.
Alén das pantallas das nosas casas, nesta impresionante actuación en directo dun xenocidio, un mozo palestino con niki belzdun, está a chorar. Así o di o seu amigo da trikota que lle acompaña: O seu pai foi martirizado, eu vino, eu vino agora, si, estaba durmido! E contestando amigos: E como o sabes? Talvez realmente durmía ou quizá non (máis choros).
Os nenos palestinos tamén quererían ser presos na súa patria. E con cordas atadas ás ramas de oliveira facer os gorgoinas.