Disko honetan, besteak beste, desarrollismoaren kontra eta Jon Antzari gertatutakoa salatzeko hitzak idatzi dituzue. Ez gaude ohituta punk-rock-and-roll taldeetan pose rockerotik haragoko hitzak entzuten…
Guk betidanik bi arima ditugu: bata, parranda, ondo pasatzea, neskak eta probokazioa batzen dituena; eta bestea, gazteak eta euskaldunak garela. Hortaz, guk salaketa egiteko aukera ez dugu galdu nahi; azken finean, gure musika gure bizitzaren isla delako. Kantak idazterakoan ez gaitu arduratzen zer hartzaile izango dituen. Baliteke beste talde rockero batzuk etiketekin arduratzea, baina gu ez.

“Heriotza hurbilegi, azkarregi dator”. Sermond’s-en aritzea da bizitzari azken tanta ere ateratzeko modua?
Egia esanda, taldeko nagusienak Iñigo eta biok gara eta badugu sentsazioa, neurri batean Sermond’s gure azken aukera dela. Hau da, ez dugu aberastea amets, baina umiltasunez talde honek nolabaiteko oihartzuna izatea nahiko genuke eta horretarako lanean gogor ari gara. Izan ere, astebururo jotzen aritzea eta kontzertuetan guztia ematea ez da bizi guztian egin ahal izango dugun zerbait; nahiz eta musika beti egingo dugun.

Rock-and-rolla ez da, bada, funtsean tximinoarena egitea?
Bai. Rock-and-rollari esker barruan dauzkagun alderdi primitiboak askatzen ditugu, bide hori ematen du. Kontrakoa uste badugu ere, azken finean guztiok gizarteko arauen barruan mugatuta gaude.

Zer eskaini diezaioke Durangaldeako lagun talde batek punk-rock-and-rollari?
Ez dakit, ia guztia eginda dagoelako. Euskal Herrian oso moda-zaleak gara, eta 2000aren bueltan Hellacopters, Turbonegro eta antzeko taldeek oihartzuna izan zuten, gerora isildu den arren. Guk, agian, musika ildo hori gure artean berpiztu egin dugu, nahiz eta bestelako estilo eta taldeak ere entzuten ditugun, jakina.