Ortutik itzuli berritan erabaki nuen Twitterretik alde egitea, oraindik Twitter zenean. Auzolan batera joan nintzen, brokoliak eta azaloreak landatzera, eta mindfulness efektua zapuztu zidan algoritmoak, idazle feminista transgorrotatzaile baten txioak jaurtitzearekin tematua.

Soro komunitarioko kide berri, bizipoz itzela ematen zidan unibertso birtualeko ika-miken ordez bestelako buruhauste terrenalak edukitzea, hala nola zer egin errekan hilda agertu zitzaigun orkatzarekin.

Geroztik ez dut Twitterren falta sumatu, akaso drogaz aldatu nuelako. Ducados zigarroak baziren Twitter, banilla zaporedun bapeatzailea da Instagram.

Gogora ekartzen dut beti Irantzu Varelaren argazki batek –ohean belauniko, biluzik, satisfyer-a begi-bistan– bi sare sozialetan eragindako erreakzioen arteko aldea: “Puta! Lodia!” Twitterren vs. “Jainkosa! Erregina!” Instagramen. Agur hooligan mozkorrak, ongi etorri MDMAren paradisura.

Goxo ekin nion selfiekin eta katuen, maitaleen eta alabaren (emojia aurpegian) irudiekin trafikatzen, dopamina ziztada bila; idatzizko gogoeta baten koartada medio, idazlea bainaiz.

Lasaitua hartu nuen Elon Muskek Twitter erosi eta X bihurtu zuenean, Titanic-erako txartela erosi eta senak azken aurreko geralekuan jaistea agindu banindu lez. Are gehiago nazi keinua egin zuenean. Zuckerbergek gorroto diskurtsoak onartuko dituela iragarri zuen jarraian, baina ez al da Instagram gorrotorik gabeko bihotzen paradisua?

Hori bai, bestondo latza dakar dopaminak. Saguaro iragarki faltsu baten amua irentsi eta 30 euro lapurtu zizkidaten behin. Afalostean liburu bat irakurri ordez, gaua scroll egiten joaten zait maiz. Prokastinazioaren kontrako app baten iragarkiak depresioa diagnostikatu berri dit.

Bluesky instalatu dut baina nikotina txikle baten zaporea hartu diot.

ARGIAn: “TikTok, X eta Instagrameko algoritmoek eskuin muturreko edukiak nabarmen hedatzen dituztela frogatu dute”. Deigarria egin zait “sare sozial toxiko” esapidea irakurtzea. Noiz bihurtu ziren zehazki toxiko Arabiar Udaberria eta M-15aren tresnak? Ziur Marta G. Francoren Las redes son nuestras saiakeran (Consonni argitaletxea) topatu dezakedala erantzuna baina, esan bezala, idazle yonki honek gutxi irakurtzen du azken boladan.