Nire lehendabiziko poema liburua argitaratu nuenean errezitaldi bat ematea eskaini zidaten unibertsitate batean. Musikariak dirutan kobratu zuen eta niri Jorge Oteizari buruzko liburu bat eman zidaten, hartu ez nuena, baneukalako etxean. Horixe izan zen onartu ditudan eskaera onartezinen lehendabizikoa. Izan zen ere esnekiekin ordaindu nahi izan zidaten ipuina, hainbat bertsio egin ondoren eta haztegia bisitatu ondoren argitaratu ez zutena. Eta egin ditut gauza pila bat doan, edo gazta baten truke, eta oso gustura gainera; baina eskaerarik lotsagarrienak beti egin dizkidate erakunde publikoetatik. Lehengoan autoaren gurpila lehertu nuen Iruñerako bidean. Opor orduak hartu nituen bi saio egiteko ume batzuekin, nik hasitako ipuin bati segida eman ziotelako. Esan gabe doa: ez nuen dirurik jaso. Tote bag bat eta boligrafo bat. Parkinga nire kontu; kilometrajea ere bai. Kostatzen zait eskaerei ezetz esatea, eta areago ordainsariari buruz galdetzea. Ez galdetzeak arazoa desagerraraziko balu bezala. “Euskal artista larre motzean bizi da eta halaxe segitu behar omen du, bokazio duena egiteko graziaren truke”. Esaldia Amagoia Gurrutxagarena da, Lanarteako koordinatzailearena, arazoak aipatzea horiek konpontzeko lehen urratsa dela badakienarena.