Zenbat gauza pasatzen zaizkigun oharkabean. Nitxoetan mugituta ere, nitxo bakoitza handiegia ez ote da dagoeneko? Tolosatik dator Alai artistaren EP hau, breakbeat, jungle, UK garage eta house estiloko elektronika perfekzionista, zapore afrokaribearrarekin lurrindua.

Eta aurkikuntza zela uste nuena, ba tira, ni ere berandu. Ozen lan luzea kaleratua zuen aurretik, Cris Lizarragaren Quitame la culpa liburutik abiatutako disko indartsua. Yuca laburragoa da, baina itxuraz behintzat, landuagoa. Ez dago ezer sobera –akaso, kanturen bat faltan–, perkusio, bateria eta atmosfera hiperzainduak, hiperfinak. Zaila da breakbeateran erritmo frenetiko eta apurtua minimalismoarekin lotzea, baina Yucak ezin hobeto egiten duelakoan nago.

Honela aurkezten du bere burua Alaik: erdi arepa, erdi marmitako. Eta hor dago bere berezitasunetako bat. Bere sustrai venezuelarrak islatzen saiatu da diskoan, eta Xabier Leterekin batera, topatuko ditugu Latinoamerikako erritmo eta sample sorta batzuk. Ordea, laginak laburregiak dira benetako fusio batez hitz egiteko, paleta kolore batez baino gehiago.

Musika elektronikoa rocka baino zaharragoa da Euskal Herrian. Ordea, tradizioa eta eskola orain ari dira apur bat gehiago garatzen. Orain arte beti izan dut sentsazioa nazioartearekin konparatuta, kopia eskasak besterik ez ditugula egiten hemen. Baina ari dira, ari dira izen propio indartsuak sortzen. Tolosatik datorren Mattin Zeberio aipatu nuen aurreko batean, eta Tolosatik Alai Ormazabal etorkizuneko izen indartsua izango dela, zalantza gutxi.

Oraindik, ordea, hizkuntza propio bat garatzea falta zaigu. Izango al da UK house gisa ezagutzen den estiloaren parekide euskaldunik? Sortuko al dugu beat endemikorik? Tiroa doitzea besterik ez zaigu falta.