Hirian badira hutsik gelditzen diren lurrak. Publikoak baldin badira ez dute hesirik izango, eta ingurunean bizi direnek erabilgarritasuna topatuko diete, aktibitateak egiteaz aparte, hutsuneak arnasketa egiten duelako hiriaren ehunduran, parke bat izan gabe. Egunerokoak osatzen duen joan-etorriak leku hutsaren eszenatokia barneratzeko ematen du, eta horrela eraikitzen da gure oroimen sentsitiboan testuinguru identifikagarri bat.

Hesi bat agertu da Donostiako Manteoko hiri-hutsunean. Hutsunea okupatzera doaz. Basque Culinary Center eraikina egitera doaz. Ai, arkitektura mehatxu bat denean. Auzoan bizi diren zenbatek hartuko zuten atsekabea, gorputzaldi beherakada bat sentitzera iritsi arte, gurea egin dugun eta nolabait gure parte den zer edo zer aldatzera doalako betiko. Bortizkeria gorpuzten da, ez dut nahi esan, eta kasurik egiten ez digutenean bezalaxe. Kanpotik eta urrutitik eta hutsunea gutxitan zapaldu eta inguratu duenaren erabaki bat gauzatuko da, hutsunea hutsune izateko defendatzen dutenen ahotsari entzungor. Distantziatik hartu behar dira horrelako erabakiak, gerrate batean hatz erakuslearekin bonbaren kokapena mapan seinalatzen denean bezalaxe.

Bizkaiko Urdaibain Guggenheim eraikin berriaren kontrako manifestaldian izan zirenen artean antzerako sentsazio bat gorpuztuko zen, Sánchezek gobernua osatu eta astebetera Espainiako ministerioak uholdegarritasun egoera aldatu duenean Muruetan eraiki ahal izateko.

Eraiki, suntsitu eta berriz eraiki zikloek osatzen dute hiri eta lurraldeen historia, eta azpiegitura berrien kontrako mugimenduak ziklo horien ondotik sortzen dira. Hirigintzako pentsalari batzuek diote hiriaren etorkizuna suntsiketan oinarritu beharko dela, hutsuneak eginaz eta beste modu batean egiteko aukera zabalduz, eraisketaren materialak birziklatuz eta eraikuntza prozesuak testuingurua osatzen duen ekosistemako eragileekin batera diseinatuz. Baina gure lurrraldea ez da abangoardia.