Etengabe azpimarratu behar dugu jada ez garela elkarte edo kolektibo bat. Izan ginen, bai. Ez baikenuen modu kolektiborik transmaribibollo aktibistak izateko (ez, ez gara banakako aktibismoen oso aldekoak). Eta bide batez, elkartea aprobetxatzen genuen fakturatzeko ere.
Baina 2020an elkarte izatetik kooperatiba izatera pasa ginen. Edo, bestela esanda, eragile soziala izatetik enpresa izatera igaro ginen. Irabazi asmorik gabekoa eta gizarte ekimenekoa, bai, baina enpresa bat.
Euskal Herrian mugimendu sozio-politiko oso potenteak ditugu. Baita elkartegintza oso aktiboa ere. Baina ez gaitezen engaina, elkarte askok enpresek bezala jarduten dute. Eta horrek nahasmena ekar dezake, baita batzuetan kontraesana ere.
Eta justuki gu ez gara kontraesan eta nahasmen horretatik salbu. Horregatik egin genuen Ehgam-en (Euskal Herriko Sexu Askapen Mugimenduan) militatzeko eta Hiruki Larroxa Kooperatiban lan egiteko apustu argia. Aktibismoa eta lan ordaindua edo esparru profesionala bereizteko beharra genuelako.
Hala ere, oso zaila da. Ez bakarrik esparru soziokulturalean lan egiten dugunontzat militantzia eta ordaindutako lana bereizten dituen lerroa oso lausoa delako. Baizik eta etengabe egon behar dugulako txanoz aldatzen: "Orain aktibista gisa nator!" edo "orain profesional gisa nator!" bezalako esaldiak behin eta berriz tartekatuta.
Gure borroken instituzionalizazioaren ondorioz, diskurtso politikoak eztitzen eta husten eta herri mugimenduen desartikulazioan laguntzen gabiltza
Hori bai, nahiago dugu ahalegin hori egin, eta ez erori arriskutsuak izan daitezkeen dinamiketan. Aktibismoak kalekoa behar duelako izan. Eta zoritxarrez, gure borroka sozialak kaletik bulegora eta bulegotik instituziora igarotzen ari gara. Hortik arriskua. Benetako arriskua, gainera.
Izan ere, gure borroken profesionalizazioaren eta instituzionalizazioaren ondorioz, diskurtso politikoak eztitzen eta husten, politikari profesionalak laudatzen, dinamika asanblearioak alde batera uzten eta, okerrena, herri mugimenduen desartikulazioan laguntzen gabiltza.
Beraz, kooperatiba garen aldetik, kritikoak eta kontsekuenteak izan behar dugu, eta atzerapausoa eman. Kaleko aktibismoaren zein herri mugimenduen espazioak errespetatzeko.
Gure kasuan, esaterako, eta kooperatiba transfeminista izanda, auzoko maiatzaren 17ko antolaketan ez dugu parte hartuko edota ekainaren 28an komunikabideetan adierazpenak ekidin behar ditugu.
Ziur aski ahalegin zaila, noski, baina beharrezkoa. Erantzukizun politikoagatik (eta profesionalagatik) bada ere.