Artikulu honen izenburuan agertzen diren hiru izen propioak ez datoz bat horrela deitzen ziren pertsonen errealitatearekin. Marc Hernàndez Pons, Dani Hernàndez Pons eta Ramón Martínez Hernàndez ziren Barne Ministerioak Polizia Nazionaleko hiru agenteri emandako nortasun faltsuak. Beren misioa: 2020tik aurrera Herrialde Katalanetako mugimendu sozialetan infiltratzea eta ahalik eta informazio gehien biltzea.

Hainbat espioi aktibismoan sartzeko estatuaren eragiketa baten pieza gisa, hiru pertsonaiek elementu komunak zituzten, bai beren polizia-biografian, bai fikziozko nortasunei forma emateko moduan. 2.587 ikaslek osatutako 33. promozioko lankideak 2017ko irailaren 11n sartu ziren Avilako polizia-eskolan, eta karguaren zina zeremonia berean egin zuten, 2019ko ekainaren 13an.

Ondoren, Informazio Komisaldegi Nagusiak zehazki hautatu zituen bi urte baino gehiagoz beren benetako bizitzetatik urrun egoteko, gezurrean oinarritutako berri bat eraikitzen zuten bitartean, eta, horrela, arbuiatzen zituzten pertsonen konfiantza lortzen zuten. Daniren kasuan, batzar, jardunaldi eta manifestazioetan parte hartzea erraztuko zioten emakumeekin sexu harreman afektibo instrumentalak izatera iritsi zen.

Infiltrazio estrategia horrek Bartzelonako hainbat proiektu politikotako emakumeekin harremanak kateatzera eta gainjartzera eraman zuen, espazio jakin batzuetan bere burua sendotzeko eta pertsonaiari sinesgarritasuna emateko. Horietako bostek kereila bat aurkeztu dute haren aurka, nagusiaren aurka eta Espainiako Barne Ministerioaren aurka, egotzita sexu-abusuen delitua, osotasun moralaren aurkako delitua, sekretuak ezagutaraztea eta eskubide zibikoak erabiltzea eragoztea.

Inork ez dezala pentsa Dani bere kabuz ari zenik. Ez bera, ez agerian utzitako bere bi lankideak, ezta oraindik aktibo jarraitzen duten beste batzuk ere. Kereila jarri duten emakumeak ez dira inozoak, eta ez dute uste Espainiako Justiziak erreparatuko dienik eragin dieten kaltea. Txileko feministen aldarri ospetsua beren haragietan bizi izana eragiten diena: “Estatu zapaltzailea matxo bortxatzaile bat da”.

Izatekotan, ahal den baliabide guztien bidez salatu nahi izatea da guk beti argi izan duguna: estatuak eskrupulurik gabe erabiliko ditu eskura dituen tresnak egungo statu quoa aldatzeko edozein saiakera saboteatzeko. Egunetik egunera gero eta jende gehiago konturatzen da sistema bat eraiki dutela beren ilegaltasunak babesteko eta haiei aurre egiten dietenak zigortzeko. Hein handi batean, hori gertatzen da batzuek aurre egiten dietelako haien jokalekuan bertan ere, egiten dutena agerian uzteko.

Hilabeteetako ikerketen ondoren eta argitalpenen ajea igaro eta gero, bi egitaterekin geratzen naiz. Lehenengoa, kaltetutako kolektibo batzuek errepikatua: “Batzuetan ez gara jabetzen zer eraldaketa-ahalmen dugun”. Badirudi haiek argiago daukatela. Bigarrena: hedabide libre eta autogestionatu batek, Directak, estatuko agenda mediatikoaren gailurrean sartzea eta eztabaida soziala eragitea lortu du. Beraz, nire ondorioa zera da: orain inoiz baino gehiago konfiantza loturak indartu behar direla eta elkarlaguntzan oinarritutako babes-moduak antolatu behar direla. Marc, Dani, Ramón, nagusiak eta jarraitzaileak: ez dituzue hautsiko eraikitzen ari garen borroka komunitateak.