Taineraz taino hitzak ona, zintzoa esan nahi du eta Europako konkistatzaileei beren burua hitz horren bidez deskribatu zieteleko esaten zaie horrela. Baina mende eta erdian, tainoen populazioak %90 inguru egin zuen behera, nagusiki Europatik eramandako gaixotasunen erruz. Geratzen ziren tainoak akulturazio eta sinkretismo prozesuetan galdu ziren. Nahiz eta ikerketa genetikoek gaur egun oraindik haien oinordekoak badirela dioten, kultura horren ezaugarriak galdu egin ziren.

Tainoak politeistak, poligamoak eta gozogile bikainak zirela badakigu, eta aisialdia dantzan eta pilota jokoan eman ohi zutela. Baketsuak eta ohoretsuak ziren; komunitate barruko deliturik larriena lapurreta zen, eta zigorrik handiena, herrixkatik egoztea. Hala ere, komunitatetik kanpo beren burua defendatzeko indarkeria ere erabiltzen zuten; Colon iritsi baino lehen ere inguruko karibeekin gatazkan zeuden tainoak.

Haien gizartea ez zegoen oso hierarkizatua. Kazikeak ziren komunitateetako agintariak; oinplano karratuko etxeetan bizi ziren buruzagiak eta gainerako herritarrak, aldiz, oin biribileko etxeetan. Oro har, klaseen arteko aldea ez zen nabarmena, eta elikagaiak nahiz bestelako baliabideak bildu eta herritar guztien artean banatzeko ohitura zuten. Gainera, baliabide horiek lortzeko orduan, ustiaketa jasangarria egiten zuten; eremu jakin bateko baliabideak agortzen hasiak zirela konturatzen zirenean, beste toki batera joaten ziren baliabide bila, ustiatu berri zituzten lurren lehengoratzea erraztuz.

Oso erabilgarriak izan zitezkeen ikasgai horiek tainoen populazioarekin batera galdu ziren, baina bestelako ondare bat utzi ziguten. Besteak beste, kazike, piragua, kanoa, hurakan, guaiaba, makuto, Karibe, hamaka edo barbakoa hitzak esaten ditugunean, tainerazko maileguak erabiltzen ari gara eta, beraz, tainoen hizkuntza-ondarearen zati bati bizirik eusten.