Larhun gailurrean, etxean, hartu dituzte Itziar, Dani eta Xanek hamaika musikari. Helburu argi batekin elkartu ziren bakarlari eta talde diferenteetako kideak: urriaren 30ean emanaldi bateratu bat eskainiko zuten Sarako Lur Berri aretoan, Mapa Galduak festibalari itxiera emanen ziona. Ez zekitena zen askoz ere harago joanen zela afera; musikari gisa sartu eta familia gisa atera dira egonalditik Peio, Nahia, Gartxot, Paxkal, Maia, Alan, Kamille, Jonas, Felix, Anne-Lise eta Xabi astebetez teilatua konpartitu ondotik.

Igande arrats horretan bertan aritu dira Tarta Relena eta Herman Düne ere. Hiru emanaldi, elkarrengandik nahiko urrun estilo aldetik. Ez dakit Ipar/Hego Euskal Herria bereizketa den egokiena, baina pauso batzuk aurrerago ikusten ditut ezagutzen ditudan Iparraldeko festibalak musika eskaintzari dagokionez. Ea Hegoaldeko zein festibal ausartzen den hiru talde hauek bezain desberdinak arratsalde berean programatzen. Eta ea zein hiri edo herritara hurbiltzen den jendea hirurak ikustera, ezagutu ala ez.

Egunak ilundu du Saran lehenengo bi emanaldiak bukatzerako eta lepo dago kalea baino dexente beroago dagoen gela, eserita geundenok ere zutitu behar izan dugu denak sar gintezen. Nabari da irrika bat oholtza gainekoek astebetean prestatu dutena aditzeko. Lehenagotik ezagututa, jakina zen kalitatea bermatua egonen zela, baina hasiera-hasieratik asmatu dute atmosfera magikoa sortzen, soinu eta argi teknikariak lagun. Ederra da mundu musikal desberdinetakoen arteko bidegurutzeak ezagutzea eta are ederragoa bidegurutze horietan bakoitzaren bereizgarri den hori ere antzeman ahal izatea. Bakoitzaren aletxoak bere lekua duela ikustea. Izan euskaraz, ingelesez ala instrumentalean. Izan bertsioetan ala kantu originaletan.

Maite ditut partaide denak (edo gehienak) kantuan jartzen dituzten taldeak. Eta, kantatzeaz gain, sinteekin, baxuan, baterian, teklatuan, gitarran, saxoan, biolan, biolontxeloan edo haietako hiruzpalautan badabiltza, ba, zer esanik ez. Baina badakit Paxkal Irigoyen asko ere ezin dela izan munduan. Ona beti kantitate mugatuan.

Aitortu behar dut kantu batzuk gustatu zaizkidala interpreteak zirenak zirelako, beste batzuek jo izan balituzte ez litzaizkidakeela beste munduko ezer irudituko. Baina egon dira beste batzuk, bat bereziki, baimenik eskatu gabe sartu zaidana barruraino. Oso aspaldi ez zitzaidan pasatzen. Ikusten duzu goizean kantaren bertsioak obsesionatua utzi nau. Hor nago oraindik.

Nik ere nahi dut Lur Berri gela bat nire hirian. Nik ere nahi ditut Usopop-eko antolatzaileak bezalako batzuk hurbil. Eta inoiz seme-alabarik badut, jende hau guztia nahiko nuke haien sehaska inguruan kantari. Eta nork ez?