Ez dago beste biderik, gustuko ez duzuna aldatu eta beste zerbait sortzeko apurtu egin behar da: apurtu eta zerotik hasi. Hori izan zen punkaren oinarria; eta horixe bera da Leire Led Infiernok (ahotsa) eta Txerra Bolinagak (bateria) erabaki zutena Piztupunk taldea zena nahita desegin eta zerotik, ezerezetik konposatu, ondo pasatu eta gaizkia egiteko erabaki irmoa hartu zutenean. Handik gutxira Osoron (gitarra) eta Otxe (baxua) batu zitzaizkien, haiek ere berriro ilusionatzeko eta titietatik irteten zitzaiena egiteko gogo handiz. Eta funtzionatu du: oso modu errazean, naturalean, egin zuten bat, eta berehala elkarrekin kantak idazten hasi ziren, baita idatzitakoa plazaratzeko kontzertuak egiten ere.

Bazekiten punka eta rock garratza egingo zutela, DNAn daramate-eta; horra hor haien aurrekariak –Piztupunk, RIP, The Kagas, The Meas, Gatillazo, Victimas Club, Begitruk…–, baina horiei ez dizkiete mugak jarri nahi izan eta aske ibili dira aurreiritzi gabe konposatzen. Hain zuzen ere, pandemia zital eta luzean dozena bat kontzertu egin zituzten eta are gehiago, denbora hartu zuten Gasteizko Gakobeltz estudioan Joseba B. Lenoir-ekin zazpi kanta berri grabatu eta Oscar Streamline Records-ekin nahasteko.

Barru-barrutik ateratzen diren kantak dira, amorrazioz beteak, oinarri eta instrumentazio eskarmentudunekin eta erraztasunez erregistro asko zein muturrekoak hartzeko gai den ahotsarekin: taldearen asmoa erabat argi uzten duen Como el hierro melodiko eta aldi berean kaletarra; Dentro de mi rock-and-rolleroa –bi kanta horietan Miren Narbaiza Mice-k oparitu dizkie koroak–; La reina del lunapar hit rockero hutsa; Todo por un like Lemmyk –beti Lemmy, hori ez da aldatu!– gutako askok bizi dugun inozokeriaz egingo lukeen irakurketa; Tortura auzolana da jaungoikoa eta lege zaharreko hardcore-punka; Bahian behin iluna eta melodikoa, oso berezia; eta Soy pub-rock eta punk aldarrikapena.

Aurkezpen disko honek, estreinakoak, errepidean harrapatu du taldea. Frenoa jarri gabe doaz aurrera, gogoz eta indarrez.