Batek inoiz ez daki noiz dagoen okerreko tokian. Duela hilabete batzuk izan zen. Prentsaurrekoa neukan Donostian eta autobiako lanek justuko denbora utzi zidaten garaiz iristeko. Ez nuen bi aldiz pentsatu eta hoteleko parkingera sartu nintzen. Txirrina jo, prentsaurrekora nindoala esan nuen eta atea ireki zidaten ezer gehiago galdetu gabe. Baina hotel hartan ez zegoen prentsaurrekorik. Gizarte langileendako ikastaro bat eta enpresa finlandiar baten bilkura zeuden aurreikusita. Nire prentsaurrekoaren arrastorik ez. Orduan konturatu nintzen okerreko hotelera joan nintzela. Oinezkoendako atetik atera eta beste hotelera joan nintzen, autoa han utzita. Eta nago bizitzan horrelako zerbait gertatzen zaigula maiz: okerreko tokian gaude, baina inori ez diogu esaten, badaezpada, lotsagarri geratuko garelakoan. Prentsaurrekoa bukatu eta autoaren bila joan nintzenean, bertan geratzeko gogoa izan nuen. Izan ere, maiz izaten dut beste edonon egoteko beharra, hemen —orainaldian— izan ezik. Kafe bat hartu nuen tabernan. Presarik ez nuen eta esperantza nuen norbait topatzeko; nire poemetako neska beharbada, bikini berdea zuen hura. Baina  ikusi ez ditugun pertsonak bizi izan ez ditugun uneen parekoak dira. Ez daude inoiz gure zain.