Jakina da eskuduntzen auzia erabakigarria dela arlo ekonomikoan. Botere banaketa zehazten omen du. Eta zorrotzagoak bagara, boterea nork duen, eta beraz, nork ez duen ere ezartzen duela esan dezakegu. Eskuduntza nagusiak estatuek beretzat gorde dituzte, baina kapitalak du eredu ekonomikoaz erabakitzeko boterea, ez euskal langileok.

Gutxiago hitz egiten da auziak barne mailan duen garrantziaz, eta korapiloa ez da txikia. Euskal Herria aintzat hartuz gero, gure etorkizuna ziurtatzeko helburuarekin pentsatutako politikak hiru lurralde administratiboetan garatzea da nazio politikak egiteko bideetako bat. Euskal Herria gune ekonomiko eta sozial gisa egituratzeko eta krisi sistemikoari aurre egingo dion eredua sustatzeko aukera erreala daukagu. Gaur gaurkoz borondate falta da arazo nagusia, baina nahi izanez gero ere, EAEko eskuduntza banaketa traba garrantzitsua izango litzateke.

Lehen mailako erronka nazionala dugu zaintza lanak berrantolatuko dituen eredua pentsatzea eta sistema eraikitzea. Eta arazo bat da, zalantzarik gabe, herrien gain zama gehiegi eta bitarteko gutxi jartzen dituen sistema dugulako orain, herrialdeen arteko aldeak geroz eta handiagoak izatea egiten duena. Eusko Jaurlaritzari zentrala den gaiaren eztabaidatik ihes egiteko aukera ematen dio sistema honek. Fiskalitateaz ere antzeko gogoeta egin dezakegu.

Korapiloa eztabaida politiko eta sozialaren bidez askatzea eskatu dugun bakoitzean paretaren kontra jo dugu. Eta hara nondik, Tapia izan da pareta soilik guretzat dagoela erakutsi diguna. Jaurlaritzaren nahia beste euskarririk ez duen lege arrunt baten bidez, botere ekonomikoari eman dio eskuduntzen gaur arteko sistema bere mesedetan aldatzeko aukera.