Prozesu judizial baten barruan gaude orain sei bat urte. Auzokideok umedade arazo bat izan genuen fatxada egin zigun enpresarekin, eta epaitegian kateatuta gaude. Aste honetan aldatu digute epaiketaren data, seigarrenez, laugarren epaileak hartuko duelako auzia. Erraza izan behar zena, Kafkaren prozesu bihurtuta sistemaren erruz, eta pandemia bat tartean.

Batzuentzat huskeria izango da; baina sufrituz gero, jakingo lukete antsietatea, amorrua eta tristura eragiten dizkigula egoerak, bizitzan oztopoak sortzen dituelako, txikiak baina oztopo. Osasunean ere kalteak.

Justizia motela da esan ohi da. Baina hain astiro ibilita ez da justizia, mesede egiten diolako kalte-egileari, inpunitate osoz jarrai lezakeelako bere kontuetan. Eta kaltea jaso dutenak gero eta okerrago daude. Sufritzaileek sufritzen jarraitzen dute, eta hurrengorako argi dute epaitegietara ez dutela joko. Kontzientzia bakoendako, ostera, fabore, inork konturik hartuko ez dielako libre sentitzen dira joko zikinean jarduteko.

Abandonua jaso dugu hamarkada erdi honetan, inori ardura ez diogula sentiarazi digu (in)justiziak.