Gaur egungo pandemiatik gobernu eta administrazioek ikasi beharko luketen gauzetako bat da gastu sozialeko inbertsio oro oso errentagarria dela ekonomikoki. Ondorioz, erakunde bakoitzak horri buruz dituen politika guztiak berrikusi beharko lituzke.
Osasun-baliabideen faltak (oheak, ZIUak, babes-materiala, maskarak, arnasgailuak, haizagailuak, medikuak, erizainak…), baita adinekoen egoitzetako abandonu egoerak eta medikalizazio faltak ere, eragin dute Covid-19ak dagoeneko 2.000 lagun inguru hiltzea Euskal Herrian –horietatik gehienak egoitza horietan izan dira–. Enpresak, dendak, tabernak, jatetxeak, museoak, zinemak eta abar gelditzera behartu ditu pandemiak: milaka enplegu suntsitu ditu eta milioi askoko galera ekonomikoak eragin. Euskal lurraldeetako daturik ez dugu, baina Espainiako Estatuan, adibidez, 30.000 milioi eurotara iritsi da oraingoz kaltea.
Beharrezkoa da gizarte-politikak birplanteatzea. Inork ez du zalantzan jartzen osasungintzan, osasun-babeserako enpresetan, ohe kopuruan, ZIUetan edo enplegu duinean arreta gehiago jarri izan balitz, edo egoitzetan gehiago eta hobeto inbertitu izan balitz, pandemia horren eragina bestelakoa izango zenik. Hala, suntsituriko enplegua askoz gutxiago izango litzateke. Azken batean, kalte humanoez gain, kalte ekonomikoak ere txikiagoak izango lirateke.
Beharrezko baliabide ekonomikoak aurkitzeko, alde batera utzi behar dira gobernuen aurrekontuak jaten dituzten beste politika batzuk: defentsa, monarkia, AHT eta antzeko obra antisozialak, soldata politikoak... Horrez gain, Google, Tobin edo Covid tasen gaineko zergak ere erabili beharko lirateke behingoagatik.