Hiru pertsona beltzez bezti, bakoitza mahai batekin bere aitzinean. Mahai gainetan, sintetizadoreak, sanplerrak, filtro makinak, eta beste. Gitarra elektrikoa gibelean, baxua ondoan. Gitarra klasikoa bazter batean. Pad-ak ere, bateria eta beste soinu batzuk simulatzeko. Bakoitzak mikrofono bana.

Low Roar taldea ez da eskuak hutsik etorri Miarritzeko kontzertu honetara! Hainbat tresna, kable, makina... ongi, baina horrek arazo teknikoak ekartzen ahal ditu... Eta hala gertatzen da bigarren kantan! Gitarra elektrikoak “ez du funtzionatu nahi”. Taldekide batek horrelako zerbait esaten digu ingelesez (ez dut erdia ulertzen). “Pedala gutxiago erabiliz, agian funtzionatuko zian” (ene baitan). Efektu pedal asko ditu gitarristak, baina funtzio berekoak; erreberberazioak, delayak, harmonizadore bat, distortsioak. Denak analogikoak, eta trafikatzen ditu kanten artean, ez bada kantan berean.

Arazo tekniko horrengatik paniko txiki bat instalatzen da oholtzan. Hirugarren kantako sanplerra bota eta gero, momentu eder bat agertzen da; taldekideek, keinuen bidez, adosten dute bakoitzak zer eginen duen kantu horretan. “Zuk gitarra?” gitarra mimatuz, “nik bigarren boza” mikrofonoa erakutsiz eta bi eri altxatuz.

Rolak trukatzen dituzte, gitarran, baxuan, Padean, sintetizadorean. Low Roar taldeak ongi kalkulatu du zer egiten ahal duen sei esku eta hiru ahotsekin. Sanplerrak anitz erabiltzen dituzte, hala nola erritmo esaldiak igortzeko. Haien soinuak landuak dira, goxoak, eta beti egokiak momentuan ematen duten kantuari.

Low Roarrekoek, elektro-folk-pop-dance nahasketa (eta askoz gehiago) eskaintzen digu. Haien kantuak beti  ebidenteak dira. Ikaragarri ontsa eramanak. Iduritzen zait taldea ez ezagutu arren, abestiak hasi aurretik barneratuak ditudala. Momentu horiek ederrak izaten dira.

Bainan gehien maitatzen dudan momentua, kontzertu erdian aurkitzen da; berriz ere, abesti berri batekin, lortu dute saltsa goraino iganarazten... eta hor, haustura egiten dute sanpler guztiak moztuz. Hutsune honetan, hiru ahotsen garbitasuna baizik ez da aditzen. Nahiko berezia da momentu hori: musikak flotatzen du airean, eta taldekideek oraina luzatzen dute, denbora elastikoa balitz bezala.

“Zenbat irauten du intenporalitateak?”. Hamabost bat kantu eman eta gero, eszena uzten du Islandiar-estatubatuar taldeak. Eta publikokoei oroitzapen anitz.