Larunbat gaua, etxe-giroa, norbera nekatuta, eta, hala ere, kalerako gogoa. Helldoradora joan egin behar da. Garai batean hainbeste entzundako The Soundtrack Of Our Lives taldearen abeslari izandako Ebbot Lundberg jauna zetorren, artean izena ikasi ez genuen banda baten buru.
    – Aurretik nor da?
    – Espainol zozo batzuk– zioten aurreko gauean Hondarribian izan zirenek–Pasavento, edo.
    – Eta Ebbot ondo?
    – Nik dobletea egin behar dut.
    Zer den puntualtasuna, lehenengo taldearen azken kantuaren azken partea besterik ez genuen entzun: Pasavento; madrildarrak; iaz argitaratutako lan bakarra Bandcamp-en. Suediarren zain gelditzea besterik ez zitzaigun gelditzen. Berbena izango ote da? Union Carbide Productions-enik joko ote du? Eta TSOOL-enak? Forman ote dago Ebbot? Bada, galdera guztiei baietz erantzun genien taula gainera igo eta hirugarren kanturako.
    Ebbot Lundberg handia (galanta da gizona) eta bere gazte koadrila (20 urte eskas izango dituzte denek) lehenengo garagardoa amaitzerako igo ziren taula gainera. Denak aurpegia margotuta, bisaia serioz. Elkarrekin argitaratutako For The Ages To Come laneko To Be Continued kantuarekin hasi ziren. Baina segituan heldu zioten Ebboten aurreko taldeen errepertorioari: TSOOLen Grand Canaria eta segidan UCPen Chameleon Ride.
    Halaxe joan zen kontzertu osoa, Lundbergen hiru talde hauen kantuak bata bestearekin lotuz, orain batarenak, orain bestearenak. Omen-talde bat zirudiela ere esango luke zenbaitek, eta, agian, arrazoi izango luke. Nik ez dut uste. Bertsioren bat ere jo omen zuten: Alice Cooper-ena, Pink Floyd-ena eta The Pekenikes-ena, prentsa espezializatuan irakurri ahal izan dudanez. Zer, egiari zor, niregatik libre ziren; guztiek ziruditen talde beraren kantuak, buru beretik sortuak. Eta buru hori Ebbot Lundbergena da.
    Urteak daramatza banda batekin edo bestearekin jotzen, baina Helldoradon erakutsi zigun moduan, sasoian jarraitzen du. Egia da ez dela Rock eszenan ohikoa den frontman horietakoa: Lodia, geldoa, tunika ilun batez jantzia, dantzari ez oso iaioa, jarrera arraroduna (panderoa burutik behera sartuta eman zuen ia kontzertu erdia). Baina badu zerbait, karisma izango da, kantuak ereserki bihurrarazten dituena. Eta, noski, kantuak ere ez dira nolanahikoak. Bandak, The Indigo Childrenek ere lagundu zuen, noski, horretan. Gazteak izanagatik (edo izatearren), berebiziko malgutasuna eta gatza erakutsi zuten; itxuraz kontrakoa, dudarik gabe. Kirol-hiztegia erabilita, indartsu dator Suediako harrobia.
    Halaxe, ustez gazteegi zen banda batek, eta dagoeneko nekatuta beharko lukeen abeslari batek hamar mila aldiz entzundako kantuak jo zituzten, eta ustez kontra, ikaragarria izan zen. Badakizue, badago halako gauza estrainio bat, azaldu ezina, zuzeneko bat errepikaezin bihurtzen duena. Amaierako The Soundtrack Of Our Lives-en The Passover besarkatuta entzun zuenik ere ba omen da.