Musikazaleok maiz eztabaidatu izan dugu kontzertu batean zein taldek zeinekin emango lukeen ondoen, edo honek eta hark ez dutela elkarrekin pegatzen kartel berean... Emanaldia hasi aurretik zerbaitez aritu behar, badakizue. Badaude koherentziaren aldekoak, baita kontrastearen aldekoak ere. Beste eztabaidetako bat izaten da aretoa bera urliarentzat egokia ote den; are gehiago Hell Dorado moduko areto batez ari bagara, rock areto izaera ondo markatua baitu Gasteizko infernu txikiak.
    Oraingoan geneukan hirukoteak rockaren askotariko koloreak zekartzan Gasteizko gau hotzera, beraz, nolabait ere koherentziarena eta kontrastearena betetzen zituen. Afixa (ia) perfektua, beraz.
    Arrasateko Screamers & Sinners izan ziren martxan jartzen lehenengoak. Rockabilly-a punk jarreraz emana, psychobillya, egiten du laukoteak. Kontrabaxua buru zela, ordubetean, erritmo dantzagarriz, gitarra zorrotzez, saxo lizunez eta hitz gordinez berotu zuten aretoa. Gaztelania, ingeles eta euskarazko abestiak tartekatu zituzten, eta pare bat bertsio ere bai (RIPen Ahogate identifikatu nuen). Bi disko dituzte kalean, eta hirugarrena ere ba omen dator; bi urteko tartean ez da gutxi.
    Taula gainean urteak daramatzatenak, berriz, Señor NOkoak dira. Euskal undergroundean, halakorik balego, izen handienetakoak dira Buenavistakoak. Punk rock azkarra, gitarra soloz josia, eta jarrera sutsua. Xabi Garre (ez, bere abizena ez da Señor NO) frontmanak jendeari behin eta berriz egin zion orro, eta ordubetean, ia arnasarik hartu gabe, euren errepertorio zabalaren lagin dotorea eskaini ziguten. Ez, berrikuntzarik ez dute ekarri azken urteotan; baina zer arraio, beharrik ba al dago beti berritzen aritzeko?

    Sumision City Bluesek azken lana aurkeztea zen, baina, gaueko aitzakia nagusia. Hay un plan trazado desde arriba, y se llama... Sumisionen lehen lan luzea da, aurretik disko laburrak besterik ez baitituzte argitaratu. Hasieratik argi utzi ziguten zein zen beraien intentzioa Pela abeslariak “Topa, hijos de puta!” oihu egin zuenean: ospatzea eta eragitea. Disko berriko kantuak (aurrekoak baino rockeroagoak) eta zaharrak (funk kutsu nabarmenagokoak) tartekatu zituzten ordu eta erdiz. Hell Doradok talde honentzat neurrira egindako aretoa dirudi: eszenatoki perfektua da Pelak bere imintzioak egiteko, Josebak eta Antik elkarrekin “lehiak” egiteko eta David eta Kikek denok dantzan jartzeko. Gainera, inoizko sasoirik onenean daudela esango nuke; beraz, zer gehiago eskatu?

    Bada eskatzen jarrita, jarrera; eta horretatik ere izan zuten hirurek: punk jarrera probokatzailea agertu zuten; kantuak eman baino, jaurti egin zituzten, bata bestearen atzetik zapladaka.  Ezer nabarmentzekotan, horixe. Ez da alferrik askotan esan jarrera dela (ia) inportanteena.